Kontak anahtarını hızla kapadım, evimin önüne gelmiştim.Annem evde beni bekliyordu ve ben yine geç kalmiştim.Çantam her zamanki gibi yan koltuğun ayakucundaydı...Korktuğumdan hep yere bırakırdım.Sanki koltukta olsa, biri pencereyi kıracakta çantamı alacak...Bir şey yoktu aslında çantada.Ama çalınması,camımın kırılması...Düşündükçe içim sıkılıyor...

Neyse artık çantam elimdeydi.Her zamanki gibi elimi içerisine daldırıp karıştırdım durdum.Aşağı kapıyı açan otomatik çalışmıyordu.Elektrıkçi çağırdık,beceremedi.Her defasında kapıda kalmaktan bıkmış,annemi telefonla aramaktan yorulmuştum.Hızla elim çantanın içinde dönüyordu.Ve bir anda ona çarptı.Nihayet buldum...

Hızla kol çantamı sol omuzuma ve el çantamıda sağ elime aldım.Kapıya gelir gelmez anahtarımı yerleştirdim; hazır ol vaziyette, bagajım yere ben görevde.Döndürecegim ama?Çeviriyorum dönmüyor...Neden ki?Geri çektim, zaten yerine yerleşmemişki.İtiyorum oturmuyorda..Bunu farkettim anahtarla cebelleşirken...Hem oturmuyor hemde dönmüyor.Yeniden deneyeceğim, belki diğeri.Karıştırdım yorgunum...Sabahtan beri yorgunum, dün geceden de uykusuz...Olmuyorrr olmuyor...çektim geri deneyecegim digerini.Dur!Bu başka.Başka anahtar...Benimki değil...Benimkinde sonsuz yaşam anahtarlığı vardı.Ama bu da ne?Sadece 5 anahtar!İkisi aynı, şifreli...İyide neresi olmalıki aynı?Bilmiyorummm...Ben hiç aynı anahtarı yan yana takmamki?Bilmiyorum...Nereden çıktı bu anahtar?

Haydi kapıda kaldım.Biri gelip kapıyı açana kadar burada bekleyemem ya!Açmalı kapıyı ve evime varmalıyım.Ama bu anahtar kiminki?Neden çantamda?Kafam kadar karışık çantamda aradığımı buldum nihayet.Ne düzensizim ben ya!Aramaktan yoruluyorum çoğu zaman.Duzenlı bırı olsaydım, bu gunku ben olurmusum gıbı dusunuyorum her defasında.Sonra bunun, benim düzenime uymadığına karar verir buluyorum kendimi...Ben her zamanki gibiyim.Kendi içinde düzeni olan; kimsenin bilmediği sadece bana ait düzen...Bir şey değişmemiş.Hep aynı.

Neyseki evime vardım derken beynimde kendimi yemekteyim.Sol elimde o anahtar.HATIRLAMIYORUM...?Elimi cebimden çıkardım. Bakıyorum.Nereden geldiki bu anahtar?

Birden o ses geldi.Derinlerden...Duyması çok zor oldu.Uzun yıllar evvelden,sanki unuttuğum soğuk havalardandı gelen.Ve ben üşümekteydim.Ve yeteri kadar giyinmiştim üşümekten korktuğumdan.Ve sesi duyamayacak kadar kapalıydı her yerim; yüzüm, gözüm, kulağım...

-Ben biliyorum.- dedi ses.
-İyi de sen kimsin?-
-Ben biliyorum herşeyi.Sen unutsanda burdayım ve biliyorum gerçeği.Sen istediğin kadar unuttuğuna inandır kendini.Ben biliyorum herşeyi.Ve sen de biliyorsun ki gerçeğim.Beni görmesende,görmeyi istemesende varım ve gerçeğim.Neden beni hatırlamaktan sakınıyorsun?Bu kadar mı kötüyüm?Hiç sevmedinmi beni?Yalannn...O anahtar sende neden var?İstemesen gelirmiydin kapıma?Açarmıydın?Girermiydin uykuma?Terin terime nefesin nefesime karışırmıydı ki?Ve sabah benimle uyanır, gözlerindeki büyü ile günüme güzellik verirdin.Unuttunmu sevdiğim?Ne güzel günlerdi dimi.Ne umut yüklüydük o zamanlar.Daha henüz yorulmamıştık,yorgunlaştırılmamıştık.Tazeydin sen.Ben yorgundum ama senin tazeliğini görünce yorgunluğumu unutmuş, hayallere dalmıştım.Belkide benle olurdun artık.Sana o anahtarı ben bıraktım.Evime geldiğinde kapımı aniden aç diye.Evimin yüzü gülsün senle diye.Ne çok sevinmiştim ilk ziyaretinde.Ve ne çok üzüldüm son çığlık beni terk edişinde...Bak kalmış işte anahtar elinin altında.İstesende istemesende hala aklımdayım...Ne güzel...Bilki sende benim aklımdasın güzel...