Bugün hayatımızdan çıktığın,
Bizi sensizliğe mahkum edip ,
Sonsuza dek yüzüne hasret bıraktığın,
O soğuk, o sessiz , o karanlık gecenin üstünden
Günler , aylar derken senelerin bile geçtiği,
Sensiz ikinci yılımız anne…
Yine durgun yine sessiz yine üzgün bir halde,
Sen vardın aklımda, yüreğimde ve kalbimde..
Yaşadığım en büyük acıydı gidişin
Tam sana ihtiyacım olacağı anda,
Tam birbirimizle arkadaş olacağımız yaşta
Ama olmadı annem olmadı.
Tüm umutlarım seninle tükendi,
Sevincim, neşem seninle birlikte
Toprağa gömüldü..
Artık bayramlar eskisi gibi değil ,
Yazımın kıştan, gündüzümün geceden
Hiçbir farkı yok annem..
Hani ölmeden demiştin ya “ size doyamadım” diye
Ben de doyamadım anne sana doyamadım..
O günden beri yüzüm hiç gülmüyor,
Çoğu geceler uyuyamıyorum..
Sesini duyuyorum ama yüzünü göremiyorum.
Bazen dayanılmaz oluyor sensizlik,
Seni çok özlüyorum anne seni çok özlüyorum..
Sen bize güçlü olmayı öğretmiştin,
Sensiz olmayı öğretmedin ki..
Hiç aklıma gelmezdi bir gün bırakıp gideceğin
Ama artık sensizliği de öğreniyorum..
Hiç dayanamazdın gözyaşımıza
Görüyor musun anne senin için her gün ağlıyorum
Ağlıyorum ama gözyaşlarımı içime akıtıyorum.
Kimseler bilmiyor çektiğim acıyı,
Kimse çare olamıyor anne.
Meğer öyle bir yara açmışsın ki içimde,
Nefes aldığım sürece kapanmayacak ve
Sol yanım hep acıyacak
Evet anne gerçekten de ateş düştüğü yeri yakıyor,
Yakıyor fakat yakıp geçmiyor..
O yangın yüreğimde ömür boyu alevlenecek,
Belki zamanla köze dönüşecek ama biliyorum ki
İçimdeki bu yangın hiçbir zaman sönmeyecek.

Canım annem seni asla unutmayacağım