Ne gariptir ki, başkalarının hayatı söz konusu olunca hemen ahkam keser ’Ben Olsam’ la başlayan ukala cümleler kurarız...

Bir çıkmaz yol düşünsek ve o yola bir şekilde girmiş olsak;

yolun başı sonu belli olmasa, ne var ne yok göremesek,

ne bir adım ileri, ne bir adım geri gidebiliyor olsak,

kendimizi çaresiz ve sıkışmış hissetsek,

bu yol karanlık bir yol olsa ve korkularımızla başbaşa kalsak,

kendi sesimizden ve kendi gölgemizden bile korkar hale gelsek,

sesimizi kimseye duyuramıyor olsak,

kendimize ve kimseye inancımız kalmasa,

inandığımız bildiğimiz bütün doğrular bir anda yerle bir olsa...

Bu çıkmaz sokaktaki kişi siz değilseniz sorun yok, hatta onlarca çözüm bile üretebilirsiniz, ama bu kişi siz iseniz yandı gülüm keten helva!

İnsanlar olaylar kendi başına gelince akıl yeteneğini mi kaybediyorlar da çözüm üretemiyorlar?

Galiba doğru çözümleri üretmek için biraz antrenmanlı olmak gerekiyor. Ama en önemlisi kendine olan güveni kaybetmemek.

Zamanın insanları olgunlaştırdığı söylenir ama bir kesim insan da, ’zaman sadece armutları olgunlaştırır’ der...

Bence insanı olgunlaştıran sadece zaman değil o zaman süresince yaşadığı olaylar.

:) Yani bunun böyle olduğunu kabul etmek en azından armut olmayı kabul etmekten daha iyi.

:) İyi bayramlar.