Aşk…

Adem’in Havva’da gördüğü… Uğruna cennetten sürüldüğü…

Ayrı bedenlerdeki yüreklerin buluşmasıdır aşk… Görülmeyenin görüldüğü… Suskunluğun duyulduğu… Millerce uzaktan bile ruhların dokunduğu… Hatta ve hatta …Olunmayanın olduğu…

Tohumun toprağa aşkı değil midir fidanlar… Değil midir ki aşkla titrer yavrusuna anaç ağaçlar… Damlaların tek yürek oluşu değil midir okyanuslar…Ya da dönüp dönüp yeniden aşık olmak değil midir toprağa sus/l/ayan yağmurlar… Bir kuşun kanadındadır bazen aşk… Ya da göğe olan aşkındandır kanatlanmalar… Işıl ışıl pullarına aşıktır balıklar…Suları yarışlarındaki asi başkaldırıştır denize sunulan aşk… Kelebeğin hafifliğindedir özgürlüğe aşk… Hatta özgürlüğe olan aşkın ağırlığıdır ağırlıktan kurtulmalar…
Bir çocuğun gözlerindedir aşk kimi zaman…Bazen ürkek, bazen mahzun, bazen başlıbaşına hayat…
Aşk ki şiir yazdıran… Aşk ki şarkı söyleten…Aşk ki efil efil dans ettiren… Aşk ki boğum boğum ağlatan… Sızım sızım sızlatan… Yakan, kavuran… Susulan… Gizlenen… Söylenilmeyen…
Ve… Herşeye rağmen … Vazgeçilmeyen…
Ve … Her vazgeçişlerde geri dönülen …
Ve… Her dönüşlerde… yine, yeniden ölünen…
. . . . .
Toprağın susuzluktan çatlayıp oluk oluk yarılışı gibi…
Bulutun yağamayıp da yere uzanıp, kasırgaya karılışı gibi…
Denizin kabarıp kabarıp kıyılara darılışı gibi…
Yağmurun dört nala rüzgardan kaçışı gibi…
Varoluşun sonu gibi… Yokluğun başı gibi…

Ekmek gibi…Su gibi… Gece 3-5 nöbetinde ölüm uykusu gibi…
Kalbin ritmine müptela, aldığın soluk gibi…
Saflığın en yüksek karatında göz alıcı çocuk gibi…

Aşk ki yüreğin arşı … Aşk ki yüreğin dibi…
. . . . . .
Oysa…
Şimdi öksüz bütün kelamlar… Dil damak susa yapışmış yokluğunda… Aşkın…
Alabildiğine çorak şimdi topraklar…Güz sancısı yemiş gibi aşk yeşili yapraklar… Sersefil sürünüyor sudan çıkmış balıklar…Kelebek ezim ezim ezilmiş kanatlarının ağırlığında… Kuzular aç…Kuşlar kanatsız... Toprak suya muhtaç…

Toprak suya muhtaç…