Damlalar 119 Ey Dost!


Ey nefsim!
Ve Ey Değerli Dost!
Göründüğü kadar,
Ahreti dikkate almazsı.

Her gün dost ve düşman,
Bir çok insanın ölüp,
Dost ve sevenleri tarafından gömüldüğünü görmene,
Hatta bazılarının cenazelerine bizzat katılmana rağmen,

Neden hiç ummadığın,
Beklemediğin bir anda seninde ölüp,
Hayatının hesabını vermek üzere gideceğini düşünmezsin?

Evet,
Herkes gibi sende;
Yakında öleceksin.
Yapmakla Emrolunmana rağmen yapmadıkların,
Yasaklandığın halde yaptıklarına, çok ama çok pişman olacaksın.

Dilini güzel sözlere alıştırdın.
Değerli şeyler konuştun ama sadece sözle yetindiğini için aldandın.

Kalbin başkalarına söylediğin sözlerin manasına hasret kaldı.
Artık hiç bir şeyden anlamaz bir halde.

Heyhat.
Kullanılmayan ilacın tavsiye edeni,
Hastalığından kurtardığı hiç görülmüş mü?

Mevcut halin ile kurtulabileceğinimi umuyorsun?
Güzel yaşamayanın güzel konuşmasından,
Mesuliyetten başka ne fayda beklenebilir.

Hastasın.
Tavsiye ettiğin ilacı önce kendin kullan ki!
Şifa bulup hastalara şifa dağıtmada yardımcı olabilesin.