Bana mutluluğun resmini çizbilirmisin demişler ....


Mutlu olmak ??? bunu hep düşünmüşümdür ben mutlumuyum ? çoğu zaman buna cevabım evet olmakla beraber zaman zaman adını koyamadığım, elle tutamadığım, gözle göremediğim o tarıfsız duygu seli hapsediyor bedenimi, kendime bile sorduğumda cevabını bulamadiğim bir sıkıntı,yüreğımin derinliklerinde kopan kimsenin duymadığı bir çığlık, ve takıp eden gözyaşları ..... o çığlığın içinde kaybolup gidiyorum........

Bu ben değilim !!! peki ben kim? neymiş ben ? "beni ben olamktan çıkartdın diyorum" , dönüp soruyor bana "sen kimdin, ki ben seni senden aldım" susuyorum bedenim bir yaprak gibi titreyerek, susuyorum ... işte orda tam orda haykırmak istiyorum fakat yapamıyorum sadece dim dik tüm cesaretimle, onurumla, gururumla dim dik duruyorum gözlerinin tam merkezine sabitlenip, gözlerimden süzülmeye hazırlanan ateş kıvamındaki gozyaşlarımı tüm benliğimle sıkıyorum tek bir damla düşüp ortalık yangın yerine donüşmesin diye, susuyorum başım dık bakışlarım sabit, yüreğeime saplanan hançerden akan kanın sıcaklığını hissederek susuyorum....

Peki neden ??? mutluluk denilen kavramdan bana düşen payı kaybetmemek adınamı? yalızlık korkusu mu ? yeniden başlamaya gücümün olmaması mı ? yendiden kendimi anlatmayı ve , "O" nu anlamayı çalışmakmı ? , yoksa çocukluğumda üzülüp korktuğumda o küçük ayaklarım ile yıldırım hızı ile babamın yanına koşup bacaklarna sarıldığımda hissetdiğim o güveni , sıcaklığı , kismenin bana zarar veremiyeceğini bildiğim TEK yere, yine gitmek istediğimi kimse görmesin diyemi ? artık o küçük ayaklar taşırmı bu yükü ? yorgunum....


Mutluğun resmini çizmek.... işte en zoru da bu, nerden başlanır ki ???






Peki