İnsan, nefsini kötülüklerden arındırıp-temizlediği ve Allah’ın ilhamı olan vicdanına uyarak nefsinin tutkularından sakındığında Allah’ın dilemesiyle kurtuluş yoluna ulaşır. Bu, gerçek ve sonsuz kurtuluştur, yani Allah’ın hoşnutluğunu ve cennetini kazanmak...

İnanan insanlarla inkarcılar arasındaki en önemli farklardan biri burada ortaya çıkar. Müminlerin aksine inkarcılar içlerindeki bu kötülüğe teslim olur, nefislerini örter ve tutkularının tutsağı olurlar. Yaşamlarını nefislerinin telkinlerine göre düzenleyen kişiler, adeta içgüdüsel bir yaşam sürerler.

Dünyevi istek ve tutkuları nedeniyle birçok kişi için ahlaki değerler önemini kaybeder, sonunda karakterlerini şekillendiren tek ölçü maddiyat haline gelir. Yaratıcının buyrukları, emrettiği güzel ahlak, bu insanların yaşamındaki önceliğini yitirir; mal yığıp biriktirmek tek amaç olur. İnsan ilişkilerinde dünyevi çıkarlar her zaman ön plandadır.

Ancak bu kişilerin göz ardı ettikleri bir gerçek vardır. Her şeyin sona erdiren ve inkarcılar için azapla dolu olan gün… İşte o beklenen gün çok yakındır.

Sonsuz yaşamın başlangıcında, Allah’a ve ahiret gününe inanmış olanlar cennette ağırlanırken, Allah’tan yüz çevirerek yaşamış olanlar cehenneme sevk edileceklerdir.

Bu, insanı bekleyen en önemli gerçektir ve bu gerçeğin üzerinde düşünmek gerekir. Kaçılamayacak olan bu gerçeği gözardı etmek, asla kaçışı olmayan sonsuz hayatı azapla geçirmeye neden olacaktır.