Şehrin karmaşasına karşı,etkili bir panzehir bu koy...İnsanı dinlendiriyor,günlük telaşlardan uzaklaştırıyor.Ağaçların gövdesi yeryüzünden göğe uzanan bir köprü kuruyor.O’nun size sunduğu rahmetten yapılmış bir hamakta sallanırken,kafanızdaki kaygılar bir kaç saatliğine de olsa bu köprü ile gökyüzünde bir gezintiye çıkıyor.Ve sizi kendinizle başbaşa bırakıyor.İnsanı düşünmeye itiyor ve var olma sebebini anlamaya davet ediyor...

Ağaçların sudaki iz düşümleri insanı umulmaz bir derinliğe sevkediyor.Bundan sonraki yaşamımızdan birşeyler fısıldıyor kulağımıza...Herşey size sonsuz ve çekici geliyor...

İnsan bu güzelliklerde kaybolurken zaman anlamını yitiriveriyor.Oysaki görünenler O’nun eteğinden dökülen sadece bir kaç damla...Hepimizin o denizde yüzmesi dileğiyle...