Aşk mağrur bir kadın gibiydi yanında, kaçtıkça kovaladığın… Aşk bilmeyenleri bile, körkütük âşık edecek bir efsun vardı sende… Koynunda barındırdığın aşklarını gülerek uğurlarken, beni uğurlamaya yüreğin yetmiyordu…

Sadistçe kendi içine doğru çektin, gülümseyişlerindeki kıvrımlarına hüznünü de koyarak… Ruhuma aşk kıvılcımları koymamın yerine yalnızlığı öğütlüyordun… Yüreklerimizden birbirimize ılık ılık akan sevgiyi, ağzından alevler fışkıran canavara dönüştürürken… Üzeri yaşanmışlıkla örtülmüş eski bir sesin sahibini arıyor gibiydim…

Derin sulara yelken açarken duygularım, kendine bir sırdaş aramaktaydı… Göz kamaştırıcı parlak bir alevin beni sarıp sarmalamasını beklerken ben… Gözünü açıp bakabilseydin görecektin, devasa aşkın küçük ve umarsız iletilerini… Dilimin ucuna gelen yakıcı sözler dudaklarımın arasından kanatırcasına sıkıştırıp, senin yüzüne söylemek yerine ucu sivri oklar gibi içime akıtıyordum… Yüreğimi sana açmak yerine, duygularımı penceresiz bir hücreye hapsetmeyi başardım…

Sen kördün görmedin, ben ise dilsiz… Dillendiremedim yüreğimdeki yangını… Sonsuza kadar suskunluğa mahkûm ettim… Soluksuz kaldım… Yüreğim ile dilimin arasına sıkışmıştın… İçsel fırtınalarda yaşamak yetmiyormuş aşk, dile gelince anlam kazanıyormuş…

Soluksuz kalmış bir yürekte aşk yaşayamazmış… Sen gidince anladım…

FATMA AVCI
21.02.20011
Saat: 02:30