Bana aşktan kaçıp gelmiştin. Aşıktın, kırgın, yaralıydın bende yaralarını sarmak için bana gelmiştin. Aslında biliyordum bana benim için gelmediğini, sakın gurursuzluk sanma tavırlarımı. Aşkından derbederken neden geldiğinin önemi bile kalmamıştı gözümde. Aşktan cayıp, ondan koparcasına bana gelmiştin bende yaralarını sarmak için bana gelmiş, yine aşk duvarına çakılıp dibe vurmuş o da yetmemiş tökezlemiştin. ’İnanırsak başarırız, her engeli aşarız’ demiştim... İnandırmıştım kendimce kendimi, beni sevdiğine. Yıldızlar kayardı, yağmurlar yağardı, güneş bir açar bir bulutların arasına kayardı, her şey mümkün olur, aşkın telaşı bazen zıvanadan çıkardı, ben yine de bunca şeye rağmen sular seller gibi ezberlerdim aşkını.

Seni seviyordum, senden arta kalanların ömrüme kilit vurduğu hadiselerin nihayetinde ben yine de durmadan, usanmadan, bıkmadan seni seviyordum. Bir ara gelir gibi olmuştun, bir kuş konup da omzuma, ’Seni seviyor’ demişti, inanır gibi olmuş, mutlu, umutlu olmuştum. Sonra sen, seni aldın benden, o da yetmedi hayalini aldın, hayalini almak da yetmedi sensizliği aldın, sensizlik de yetmedi, rüyalarımı çaldın, rüyalarımdan bile seni aldın, senli günler yetmedi sana, seni benden kıskandın...

’İnanırsak yaşarız’ demiştim, inanmak yetmiyormuş haklıymışsın. O mazinin tozlu sayfalarından bir de yetmemiş buharlı acılar çıkarmışsın, boğum boğum, düğüm düğüm yaşadım ayrılığımızı. Bunların hepsini sadece ben yaşadım, ben! Sevebilecek gücün yoktu madem, gücümü almasaydın benden. Gözlerini, sesini, o çok sevdiğim yüreğini unuttum. Başkalarını sevdin, aşktan caymak yaşatamadı seni, bende yaralarının merhemi saklı kalmıştı, inansaydın hepsiyle yaralarını sarabilirdim, sen benim kirli kalmışlığımsın, en acı dolu yanlarımın temizlenmemiş faslısın... Temiz sevmeye çalışırken seni, yaraladın bizi... Sen benim öksüz, yetim, sersefil kalmışlığımsın... Bu aşktan kestim faturamızı, şimdi hesabını öde ve çık tamamıyla rüyalarımın yasak limanlarından, aldıkların yetmediyse sana, bir canım var almak istersen yine de feda olsun sana. Hani demiştim ya, ’Canımdan çok seviyorum’ diye, kıymete geçer bir yanım olsun, al ki yüzünde bana ait bir tebessüm olsun. Onu görmek için kalbimi bile veririm sana, gurursuzdun, gurursuzsun deme bana sevgili... Aşkın tortulaşmış yüzünün kana bulanmış hadisesinin tek sanığı sendin...

Şimdi al benden aldıklarını, al nutku tutulmuş aşkımızın sökük yanlarını... Defol yüreği vicdansızım, defol ki benden alabilecek başka hiçbir şeyim kalmasın. ’Git’ dedim, gidemedin, defol ki gelmeye tenezzül ettiğinde seni bana sardığımda, şerefsizliğin en karası adım olsun! Adım olsun ki, tükür suratıma; ’Sendin beni senden öte yapan’ diyebilecek bir yüzün olsun... Razıyım benden aldıklarına, defol şimdi, defol yüreği belam...

Dilara AKSOY