Ben nerden baslayayim hic bilmiyorum... Ne yazacagimi da. Sadece yazmak istedigimi biliyorum, cunki eger yazmazsam icimdeki kirikliklarla yasayacagimi biliyorum, gerci yazsam da gecermi bilmiyorum... Ben birini seviyorum, gercek sevgi nasil olur desen ben sonsuz olur derdim, Leylayla Mecnuna cok inaniyorum cunki, sonlu hayatimizda bir seylerin sonsuz ve kutsal olmasi gerektigine inaniyorum ki bunlardan biri de ask olmali... "Ilk askim" diyorlarla hani bazen, ya da "Son askim" iste ben bunu anlayamiyorum, ilk ve ya son ne demekki zaten ask tekdir o da ilk ve sondur... Bir ruh bir beden kac kez seve bilirki, kac kisiyi seve bilirki... Sevse bile her defasinda ayni kisiyi sever... En azindan ben boyle inaniyorum, boyle inanmak istiyorum. Bana gore ask illa kavusulacak bir sey degil, yani kavusulmasa bile sevile bilir, gormeden de sevile bilir, hic duymadan sesini... Yuzunu hatirlayarak, gulusunu, bakislarini, sozlerini... Sonsuza dek avutula bilir ask boylece... Gercek dedigin sadece cismin sahit oldugu bir sey degilki, bir sey gorunmuyorsa, ya da su anda sizin yaninizda degilse bu onun olmadigi ya da onu sevmeyeceginiz anlamina gelmezki... Onu yine seve bilirsiniz, yine ayni asklar, umutla... Ben de onu boyle seviyorum, kendimi inandirdigim gerceklerimle, hic gormesem de, sesini duymasamda, yuzunu sadece resimlerden gorsem de, hatta baska bir kimlikle sirf onunla yazisayim diye arkadas olsam da... Gururumu yerlere serecek olsam da... Onemli olan onu sevmem... O bilmese bile ben yine gidiyorum o eski mahalleye, bakiyorum balkonlarina, eskiden balkondan bir birimize baktigimiz gunleri hatirliyorum... O bilmese bile ben onu yine cok seviyorum... Simdi sorsaniz ki mutlumusun?? Benim icin degerli olan birisi oldugu icin evet derdim ama onun icin degerli birisi olmadigim icin mutsuzum...