Kasım ayının soğuk ve ıslak geçen bir pazartesi gecesiydi...
Pencere kenarı düşlerim beynimi yoğurmaktaydı...
Her defasında yeniliyordum sana, yaptıklarına ve göremediğim, önceden tahmin edemediğim yapacaklarına...
Her defasında umudumu kırıyordun, kırdığın yetmiyormuş gibi, kırdıklarının yanında yer almıyordun, tıpkı kendi yüreğin gibi...

"Seni içimden terk ediyorum..." diyebilmeyi isterdim şair gibi, ya da şiirler de yazdığı gibi...

Her umut kırıntısını düşlediğim anda düşüyordun gözlerimden, yüreğime kor bir ateş misali... Öldürüyordun en içli sevgili mektuplarından daha kötü içimi... Bana dair ne varsa siliyordun, kaldırıyordun yüreğinin tozlu raflarına eski bir kitap misali...
Bu sözler sana sevgili, yalnız sana eski...

"Ruhumda kelepçeler,
İçimde cam kırıklarım(n)...
Ellerim yine bomboş,
Öylece kala kaldım...

Seninle yapayalnız,
Bir ömrü paylaştım..."



05/11/2007
00:30