Ha-ha.
Yüzyıllardır buraya yazmıyor gibiyim. İstanbul’a okumaya giden çocuğun öğretmen olup köyüne dönüşü gibi bir şeyim.
Bakın, ben buranın eskisiyim tamam mı; çok eskisiyim, bilenler bilir!

Meraklısına,
Bir zamanlar küçük kırmızı başlıklı bir yalnızlık vardı; şlmdi büyüdü. Saçlarını kestirip -kakül filan- şekil yaptı. İnsanlara büyük dersler verdi
demek isterdi, o verdi insanlar almadı. Bazı başka şeylere izinsiz uzandıkları gibi olmadı. Bir sürü ufaklığı cebine doldurup büyüttü ve dünyaya saldı.
Şimdi çok duru gülüyor ve hiç üzülmüyor.
Çünkü savaşmasını öğrenip bundan vazgeçti.
Behbehbeh!Erdeme gel!

Şimdi oturduğu yerden aforizmalar yapıyor; çünkü Godmother olmaya karar verdi. Bu gece babası, bu kadar çok mafya filmi izlemeni korkutucu buluyorum kızım, dedi. O da güldü.
Şimdi de durmuş gırtlaktangelenkısıkses’le, hedefe kilitlenen kurşun çok gerçektir yeğenbaba, diyor.

Hiç ikiyüzlü kurşun görmedim. Hem her ihanet kendi cesedini yaratır.

Bilirsiniz şımartılmayı ne kadar çok severim. Beni ne kadar severseniz o kadar da çok söylerim.

Sizi hep sevdim,

Yağmur