Gece, yine gece, ah! Gece hepsi tek bir hece…
Nelere göğüs gerdireceksin hadi! Susma söyle…
Bana mı? Susamışlığına mı? o seni unutan bilmeceye mi?
Yatağıma cehennem azaplarını aratırlığın, yakar cennetlerimi.
Her kararan, zaman boşluğunun alın yazısı bellidir, benim için.
Hep tekarur eder derim eski bir Türkçe kelimeyle.
Yine aynı işte.
Sana susamış diyorum ya! Dili, damağı kurumuş, ismini sayıklamaktan…
Küçük bir çocuğun gece korkmayayım diye ettiği dualar gibi sürekli, hızla ve inançla.
Nual babaya inanmak gibi sana inanmak.Hiç olmadığını bilerek, her yıl ağacın altına koyulan bir notla yalvarmak.
Uyku tutmayan göz kapaklarımı avutmak, yalansı rüyalarla.
Kimi kandırıyorum ki ben? Göz kapaklarım biliyor gerçeği.
Ah! seni aptal, gene mi? aynı oyunu oynuyorsun.
Bık artık, iç dünyanın derin kuyularından atma kendini.
Biliyorum elini tutsun çıkarsın istiyorsun.
Yapmaz o, haberi bile olmaz.
Zaten olsa da gelir mi? Sıcacık yatağından kalkıpta…
O, sen mi? Zamanının en büyük dilimini, doğum günü çocuğu gibi sana bağışlasın.
Hem o en sevdiğine verilir, o seni en sevdiğim diye mi? Anımsıyor
Sanmam aptal, sanmam.
Çok isterim ama seni ben de kandıramam.
Hem ben senmiyim ki kandırayım seni
Bunu en büyük maharetle kendin yaparsın.
Kendini yok sayıp kalbindekini varedersin.
Sonra da petşoplardaki satılmayı bekleğen yavrucaklar gibi değerini etiketlersin.
…

Hayal alemi