(Babam için…..)
Yine geldi sonbahar. Tam da beklenildiği gibi. Havalar da biraz soğudu. Hatta birkaç damla yağmur bile yağdı. Sanki senin gidişine ağlıyordu gökyüzü. Arada yüzümü okşayan rüzgar teselli eder gibiydi. Bazen güneş yüzünü gösteriyor, yüreğimdeki karanlığı dağıtmak istercesine . Çoğu zamansa hava puslu, tıpkı evimdeki grilik gibi.
Sen gittiğini sanıyorsun ama nasıl da yanılıyorsun? Eşyaların yerli yerinde duruyor. Okuduğun kitap bile masanın üzerinde. 73.sayfada kalmışsın. Oysa kitap 150 sayfa. Hani sen yarım iş bırakmayı sevmezdin? Hani sen haber vermeden çekip gitmezdin? Oldu mu şimdi? Güzel mi oldu böylesi? Yokluğun nasıl da büyük bir varlığa dönüşüyor? Özlemeyeceğim bile seni. O kadar bendesin ki.
Dışarıdan sesler geliyor. Senin için “…….” diyorlar. Ne de kolay söylüyorlar.
Depresyonda mıyım neyim? Hayır hayır değilim. Öyle olsaydı hissederdim. Galiba ben, bedenimi burada bırakarak seninle beraber gittim.