Eski bir yarasın bende kalan ,sen içimi her gün acıtan beni benden alan eski bir yarasın sevgili. Uçurumun kenarına ittiğin beni tek başıma ölüme sürükleyen bir yarasın bende. Acılarımda sırt çeviren varlığına beni her gün öldüren bir yarasın. Sen hiçbir zaman görmedin bendeki kanayan seni, hiçbir zaman acılarım seni boğmadı, yüreğime işlemiş olan varlığınla yaşamaya çalışırken sen ise benim varlığımı hep hiçe saydın sevgili.
Daha kaç kez adına yataklık edecek yüreğim hiç bilmiyorum. Kaç gece daha adını sayıklayarak zifiri karanlıklarda sabah edecem. Yokluğun içimi acıtırken sen ise varlığım hep hiçe saydın sevgili. Her gece bir cellattın koynunda ölümü bekleyen bir idam cezasına çarptırılmış kefeni giymek üzere olan bir mahkum gibi bekliyorum. Bitmeyen gözyaşlarımın hesabını kim verecek sevgili kim?. Bir gün ölürsem mezarımdaki toprağımın birazını evinde tutup saklar mısın sevgili.? Her gecen gün adına yataklık eden bu yürek şimdi sensizliğinde ölüme meydan okurcasına ölümü bekliyor..

Ben sana her şeyimi verirken ,bir tek gülüşün için tüm dünyaya meydan okurcasına sana geldim sen ise bana bir damla sevgini reva gördün sevgili. Çok mu şey istedim senden yüreğin yüreğime deseydi ne olur sevgili ne olurdu ? Varlığım seni mutlu edemiyorsa ben suskunluğa boyun büküp, sana çıkan tüm yoları kapatırım sevgili.

Bir gün sensizliğin acısı canıma tak ederse yüreğimi uyutma vaktidir sevgili. Sen bu satırları hiçbir zaman okumayacaksın adına kurulmamış cümlelerin olduğunu anlamayacaksın. Belki de hiç kimse adına dair sana dair tek bir satır yazmamıştır sevgili. Ben ise sana ölümü andıran bir mektup ve üstünde arda kalan iki damla kan bırakıyorum sevgili.
Ben seni gülüşlerimin arkasında gözyaşlarıma sakladım. Hiç kimse görmedi bende kanayan seni, kimse anlamadı bende olan nefesini, sevgini hiç kimse anlamadı. Güneşim,nefesim,balım olduğunu.

Kemal ŞANVER