Haftalık yaptığımız edebiyat sohbetlerinin birinde akademisyen ve büyük bir yazar olan üstatlardan bir tanesi şöyle bir soru yöneltmişti.

Eğer bir gün geçmişinizi silme şansınız olsa, bunu yapar mıydınız?

Önce çok üstüne durmamıştım, lakin üzerine düşününce üzerinde durulması gerektiğini anladım.

Hayat dünü ve bugünü ile bir hayattır. Hayat doğrusu ile yanlışı ile hayattır. Dün olmadan bugün, bugün olmadan da yarınların olması mümkün mü? Her adım bir önceki adımı izler. Her yol, bir yolun devamında güzel.

Siz ne düşünürsünüz, ne cevap verirsiniz bilemem.Ama bana böyle bir şans verilse; benim cevabım belli sanırım. Ben geçmişimle benim… Her insan hata yapar, her insan acıyı tadar. Her insan ağlamıştır ve her insan bir kez de olsa terk edilmiştir bu hayatta. Ama önemli olan acı çekmek değil, bir daha acı çekmemektir.

Çok hata yaptım, çok acı çektim, çok ağladım. Hatta sırtımdan yediğim hançerlerin sayısını artık saymaya matematiğim bile yetmiyor. Ama yinede silmezdim ben geçmişimi. Çünkü gördüm ki; dizlerimdeki yaralar sayesinde daha sağlam basıyorum toprağa ve yine gördüm ki; hatalarım bir puzzle parçaları olmuş ve bir araya gelince ben oluşmuşum.

Ben artık korkmuyorum geçmişimden. Artık o beni değil, ben onu sorguluyorum. Haftada bir gün huzur bulduğum bir yere gidip yalnız kalıyorum. Korkusuzca içimdeki seslerle konuşuyorum. ‘Ben ne yaptım, ne yapıyorum ya da ne yapmalıydım’ diyorum kendi kendime. Geçmişimden ders çıkarıp geleceğime öyle yön veriyorum artık. Bazıları deli diyor bana, varsın desin kimin umurunda ki?

Bir üstat ‘Geçmişi silmek ölüm korkusundan olsa gerek’ demişti. Lakin hayatta ’hatalarımla yanlışlarımla bende vardım’ diyerek ölmeyi mi, yoksa hiç bir şey yaşamamış sayılarak ölmeyi mi tercih edersiniz?

Bizler insanız. İnsan olmak hata yapmak demek değil mi? O zaman geçmişteki acıların size kazandırdığı tecrübelerin, hayatınızda söz sahibi olmasından korkmayın. Özgür bırakın geçmişinizi… Bırakın ama unutmayın. Unutursanız, hayatta elbette bir gün sizi unutur.



Taha Yasin YÜZBAŞIOĞLU