Senden nefret ediyorum!
....
Anlıyor musun?
....
Gül tadında iklimler saklıydı koynumuzda, birlikte adını aşk koymuştuk- emekle yaratılan bir değer nasıl yok edilir.
Oysaki söz vermiştik- gülleri öperek sulayacaktık ki büyüsünler, yarına umut için adamıştık kendimizi.Varlığımız bir araçtı.Amacımız ne kadar güzeldi, bu kadar çok mu kaypak düşünceler taşıyorduk, çürüyen biz miyiz yoksa zaman mı çürütüyor özgürlüğümüzü.
Umutlarımızı unutursak özgürlüğümüz nereye kadar taşır bizi, insanları nasıl sevmeliyiz- sevgiyi yani aşk diye adını koyduğumuz güzelliği nasıl büyütebiliriz?

Ne yapacağım ben? Ben sen olamam..

Umutlarımızı hançerledik öldürdük.Ah bir bilebilsen, bir duyabilsen yüreğimin çığlıklarını.Deliriyor tüm damarlarım, kanım köpükleniyor, ağlamaklı oluyor gözlerim,çöle dönmüş göz yaşlarım akmıyor nefret…

Kemiriyor beni kökünden- çürüyen çınar gibi ölüyorum
Anlıyor musun.?
….
….
Hadi hoşça kal
Ben gidiyorum….

Ölüm bile anlamını yitiriyor çünkü küçülüyoruz her an…
Nefret bile değerini yitirdi...