Nedir ki uzunca tadıp da bırakmak istediğimiz o saf duyguların bitmemesini sağlayan şey?Hangi mantık bizim duygularımızı kompozise edebilir?Ayalarımızda ufalanan taş sandığımız ve bize ait olduğuna inanmadığımız duygular çok mu tüketildi?

Oysa esrarında güller açtırıp,lalelere nazire edercesine kokan mayıs ayının kasvetli havasından hangi aşık tam anlamıyla kam alabilmiştir?

Yoksa Ağustos gecelerinin hüznü mü iliklenir yüreklere?Severken,damarlara hücum eden ve saçlara cennet kışı düşüren aşk sıvısının mütemadiyen aynı noktaya dönebilmesi midir tüm çekilen haz ve sıkıntıların sebebi?

Aşkım,devrik cümleler arasında sıkıştırdığım ve şiirinde meleklere nazıyla yazdırdığım bir sevgilidir.Aç kalsa dahi aşksız kalmayayım diyen,yüreğin en derin noktasına ulaşıncaya kadar dokunabildiği,üstat bir neyzenin çaldığı neyden akis ettirilmiş bahar tomurcuğudur.

Ve aşkın sımsıcak ellerinde,bir çöpçünün terleyen elleri ile eldivenlerini çıkarıverdiği mesai saati bitişi gibi;sevdiğinle ayrı kaldığın her saniye çıkmaz evrenlerdir.

Aşk kısaca iki kişilik destandır.Sevgiyle birleşen eller,bir devlettir.

En güzel devleti bulabilme ümidiyle...