Yüreğim…

Öksüz kaldığım bütün akşamlara kızgınım. Çaresizim sensizlikten ve korkağım yokluğunda küçük bir kız çocuğu kadar…

Ellerimde suskunu olduğum bir sürü eksik cümle var. Ne desem yalan oluyor, nereye ve nasıl yaklaşsam biçare aşkıma; korkunç bir iftara kadar bedelsiz. Yazamadığım bütün cümlelerime inat eder gibi sana yanılgın gözlerle bakmak. Böyle bitik miydin yani, umarsız batmış bir gemi bibi yitik ve sözü geçmemiş bi komutan kadar mağrur… Sen he böyle öksüz mü bakardın bana; bir hayatı tüketmiş gibi beklentisiz…

Gökyüzü bir şeriat kadını gibi germişken bembeyaz peçesini; gecenin uzak saatleriydi. Seni yavaş ve sessiz bir eda ile gömerken günbegün; buruk bir iki haykırış var sadece… Kim ağlasın sana sevgilim, kim yansın ardından ben kadar. Uzaktan izlerken gülen gözlerini ve hasret kalarak dudaklarına, kokuna, sıcaklığına ve koruyan yanına… Kim umutsuzluktan yalvarsın ben gibi Tanrı’ya? Kim özlesin seni ben gibi uykusuz saatlerde!

Ey aşk; nasıl bi filmsin sen. Komik filmleri izlemek gibi; ansızın gülebilmek… Dramatik bi sahne gibi dökülen gözyaşlarım. Korkmak ve ürkmek gibi bazen de. Ellerimde büyücek bir boşluk bırakması gibi Hamletten…

Aşk; yoksul mahallenin güzel kızı. Türk filmlerinin yakışıklı ve zengin jönü… Eksik yanlarıyla kocaman bir bütün… Ancak sonu ölüm, bütün gözlere zulüm ve hayatlarda hep bir dönüm… Kız hep kötü yola düşer dimi aşkı uğruna. Mağrur delikanlı merttir, dinlemeksizin döner sırtını. Sonu malum; kız fahişe olur, delikanlı ölür her gün. İnce hastalık sarar bedendi; ölüm yakaya yapışında akıl başa gelir. Ancak çok geçtir. Ölüm tadılır biçare.

Sevgilim; aşkıma geç kalma. Ölüm çalmadan kapımı; önce dudaklarında kaybettiğim ıslaklığı bulmalıyım. Ölüm gelmeden, sende ölmeliyim önce; sonra; “hoş geldi, sefa geldi.”…

fmü