‘Hayır! Yine mi ayrılık? Hayır! Yine mi karanlık? Allah’ım yine mi ben? Yine mi yalnızlık?’ diye sitem ediyordu birisi radyoda çalan şarkıda dün.

‘Yalnızlık nedir bilir misin onca insan arasında?’ diye soruyordu bir adam bir diğer adama…

Bir sokak ressamı ‘Biraz kızıl biraz mavi, iste bunlar yalnızlığın asil rengi’ deyip başlıyordu tuvali karalamaya…

Herkes senden bahsediyor, herkes seni konuşuyor buralarda. Herkesin hayatının bir köşesine sinmişsin ama bir bana uğramıyorsun artık. Bir beni yoklamıyorsun eskisi gibi.

Belki şaşıyorsun bu sözlerime, belki de delirmiş bu adam diyorsun. Ama anla artık ihtiyacım var sana. Uzatma bu dargınlığı. Geçenlerde bir yerde okumuştum. Şimdi üstadın adını hatırlayamıyorum ama söyle demişti kitabında; ‘Her insanın anadan ve babadan olmak üzere iki farklı geni vardır. Yani her insan aslında içinde iki insandır. Sen içindeki o iki insanın sesini duyabiliyorsan hele birde onları konuşturabiliyorsan, onlarla konuşabiliyorsan artık yalnızlık en büyük dostun olmuştur.’

Bu sefer anladım seni. Oysa sen hep söylerdin, ‘Senin en hakiki dostun benim.’ derdin ama arsız ben işte kale almazdım seni. Ama bugün anladım üstelik bu sefer uslandım da bir daha terk etmek yok seni… Yine kırmak, incitmek yok… Hem yakışıyor mu bu sana? Hadi dön…

Oysa sen sözleri çalınmış bir şarkının en vurgun anında gelirdin hep. ‘Sana geldim, yanında olmaya geldim dostum.’ derdin… Bak şimdi binlerce orkestra kurdum senin için düşlerimde, bir tek sen eksiksin. Hadi bekletme artık. Ansızın çık gel.

Biliyorum yine terk ettim seni. Yine kırdım. Ama sen, sen hiç terk etmezdin, terk edemezdin beni? Hani sen benim en kadim dostum, sen benim yalnızlığımdın? Ne oldu şimdi?

Eskisi gibi sahildeki parkın en ücra köşesine oturalım. Yine az kullanılmış kelimelerden kurduğumuz çırılçıplak cümlelerle saldıralım gecelere… Hatta soluksuzca küfredelim bu şehre…

Ama yalvarırım dön. Yine sen ve ben olalım. Yine yalnızlığım ve ben olayım.

Taha Yasin YÜZBAŞIOĞLU