Evet! Ne diyordum?

Hiçbir şey... Sadece ". . ." koyuyordum en son... Sen anla diye... Belki ". . ." benim kuramadığım cümleleri kurabilecek kabiliyete sahiptir diye umdum en son. Evet! Ne diyordum... Susuyorudum. Sen de biz olamamışlığımıza kadeh kaldırıp gülüyordun.

Ve sen bir başkası... Gülümsemeyi bile beceremeyen dudaklarındaki acınası kıvrımlara üç nokta koydum... Sen anlamadın ne demek istediğimi bu kez güldüm haline... Gülümsememi bile yanlış anladın. Oysaki sana sıcak görünmek değildi benim amacım. Kendince yorumladın.. Bak hala gülümsüyorum.

Üç nokta koydum hayata... Başladığım nokta yeniden başladığım nokta bittiğim nokta değil bunlar... Öyle bir üç nokta ki hayatıma her gelen kendince yorumlayabilir... Üç nokta koydum çünkü hayatıma girecek her insana kendimi anlatmak zorunda kalmak istemedim. Sanırım noktayı koymasaydım böyle olmayacaktı sonum... Ya da diğer iki noktayı koymasaydım...

Şimdi de koyardım ". . ." kolaylık olsun diye... Neden sözcüklerimin canına okuyorum sizce?





. . .

Alın işte size yorumun ağa babası... Ne düşündüğümü, ne hissettiğimi, ne gizlediğimi bulursanız bana da söyleyin...





H.E