Yoğunum bu günlerde
Aklım seni özlemekle yüreğim sevmekle meşgul
Özlemenin bu kadar fazlasını taşayamam diye
Ağır gelirde düşerim diye tüm korkularım

En çok omuzumda hissediyorum
En çok yüreğimin benim bile keşfedemediğim yerlerinde ,hapsolmuşcasına,beni soluksuz takatsiz cümle kelimelerden yoksun bırakmasına belkide şaşkınlığım

Ne kadar yol yürüdüğümün kaç bin kez adım attığımın farkında değilim.
Yada adımlarımın beni nereye sürüklediğinin.Sadace başım önde ,ismi zehir gibi damarlarımda gezinen o yarimin o sevdalmın o içime sığdıramadığım aşkımın kokusunu duyuyormuşscasına ona doğru gidermişcesine yürümek,yürümek ve dahası yürümek.

Sahip olmayı isteyip mücadele ederken,uğraşıp hatta didinirken ve hattası sevmenin en uç noktalarında yaşarken ,umursuz düşüncesiz aç bilaç yok etmekte sanki beni.

Sadece onu düşünmenin verdiği hazzı doyumsuz tadlarda bulmak.Ve yine onu özleminin mükafatı olan daha fazlasıyla özlem/hasret/mutluluk/acı/hüzün ve cümlesi aklımın içinde olup dilime dökülmesi mümkün olmayan o kelamlar.

Bilirim ki ,ruhumun yitik bölgelerinde ,dökülmüş sıvasında ,kayıp taş parçalarında
ne kadar yorgun da yitirilmişte olsa zamanın ötesinde ,berisin de ,gerisinde sen varsın.Daim olacağın ,olman gerektiği gibi.