İkinci ben;

"Olanı kabullenmek, ertelemektir’ diyor.

Şaşkın ve çaresiz dinliyorm. Birinci ben hiç kaale almazmş gibi boş bakışlarla etrafı süzüyor, ilgilenmiyormuş gibi davranıyor. İkinci ben’e kızgınım aslında yapmak istemeyeceğim şeyler yaptırıyor hep bana biliyorum iyiliğimi düşünüyor ama yinede canımı acıyor, aldığı kararlardan ötürü.

"Hayatına değer vereceksin ve ne için harcadığına ..."

diye, devam ediyor, ikinci benm. Gitmek istiyorum, haykırmak, bırakın beni. Çıkın. Yanlız bırakın. Demek istiyorum ama diyemiyorm. Her halde korkuyorum onlarda giderlerse, kimsenin kalmıyacağından. Birinci benim son derece sakin bir tavırla;

" Farkında değilmisin ? Bak çocuk üzülüyor! "

derken beni gözleriyle gösteriyor. Bir şey söylemiyorum. Şaşırıyorum az da olsa.

" Bu kadar belli oluyormu üzüldüğüm ? "

diyorum kendi kendime, içimden. Aslında ben de ikinci benden yanayım katılıyorum onun söylediklerine ve yaptırmak istediklerine. Çünkü biliyorum. Çok çelişkiye düştüm. Çok defa dışladım ikinci benimi ama her defasında haksız çıktım. Hep üzülen, kırılan, ben oldum. Bu sefer onun dediğini yaptım. ’Git!’ dedim. ’O’ na ama yine üzülen ben oldum. İkinci ben durumu izah etmeğe çalışıyor birinci ben’e ama boş, kaale almamakla beraber inanmakta istemiyor, birinci ben bu duruma. Araya giriyorum korkarak ve nazik bir tavırla;

" Birer kahve içermiyiz ? "

ikinci ben her zaman ki esrarengiz tavrıyla, İskoç usulü soruma soruyla karşılık veriyor;

" Bir şeyler mi yazmak istiyorsun? "

Susuyorum. Anlıyor beni. İkinci benimin en çok sevdiğim yanı her tavrımdan her kelimemden ne yapmak istediğimi anlıyor. Beni anlıyor... Beni tanıyor...
Bir yudumluk sessizlik oluşuyor ortamda.
İkinci ben, kalem kağıt getiriyor.
Ve ortamdan ayrılıyorum bedenimi hiç kıpırdatmadan.
Elim, devasa bir azimle yetişmeye çalışıyor aklıma...



Mustafa YADİGAR