Sırtıma yüklenmiş bu ağır kokulu yalnızlık geçsin diye bekledim. Yıllar sonra kapıdan görünen biri olur mu diye... olmadı. Yenemedim arsız yalnızlığı. Üzerime kilitlenen kapıların tutsağı oldum. Ucu olmayan sonsuz gecelerin... Cümlelerim kayıp gitti avuçlarımdan. Ve sen göründün birden, sessizce. Umarsızca açtın kilidini kapımın. Yorgundu omuzların. Sevinecek tek bir şey arıyordun. Yalnızca tek bir şey… büyüttün kederini, içine beni koydun. Katladın yalnızlığımızı. Kendine bir şiir yazdın sonra. Kafiyesi olmayan. Her sözcük dans etti kendisiyle. Sözcüklerini bile yalnızlığa mahkum ettin. Ve sen atlılar buldun kendine. Kahramanlar yarattın. Kendi yarattığın küçücük dünyanda gezdirdin onları. İstediğin zaman öldüler, istediğin zaman sana döndüler. Ve oyuncaklar yaptın bezden. Eline ne geçerse oynadın. Şekil verdin onlara. Sonra ıslattın yağdırdığın yağmurunda. Tuzlu bir yağmur… ve sıcak…
Kahramanlar uzun zamandır görünmediler. Ne zaman biri gelse diğeri kaçtı. Ve sonunda sen de yalnız kaldın. Açtığın kapı yüzüme kapandı sonra. Beni içeriye hapsettin. Kendine tutsak ettin.
Küresel ısınma seni de vurdu bir zaman sonra. Yağdıramadın yağmurlarını. Sonra birden bire sel olup, taştın. Dedim ya mevsimlerin şaştı. Küresel ısındın, içindeki ben soğurken.
Dünyada yazmadığın şey olmayacaktı hani. Hani tatmadığın mevsim, görmediğin yer… sen kahramanlarına bile isim veremedin. Anlayamadı kimse ne yaptığını. Böyle yaşamak neye yarar dedin, ölecektin hani. Sen ölmeyi bile beceremedin. İçindeki ben izin vermedi, ne yaptığını bilmedi.
Şimdi yarattığın dünyanın küçüklüğünü içerden hatırlatırken sana, sen dönüp bir kere bile bakamadın. Hani dünya yuvarlaktı? Hani sevgin çok büyüktü? Sen sevgiyi kapımı açtığın günden beri yanlış bildin. O kahraman diye yarattıkların var ya, onları ben öldürdüm.
Feryal AYDEMİR
02/11/2007 , İzmir