Bugün sabah aldığım bir haberle sarsıldım.Defne Joy Foster’ın ölüm haberi!Annem söyleyince inanmadım,alay ettiğini düşündüm.Sonra televizyonda hemen hemen her kanalda bu haberin olduğunu görünce şok oldum.Daha 32 yaşında bir genç.Bir çocuk annesi aynı zamanda.Çocuğunun, annesine en çok ihtiyacı olduğu dönemde yok artık olmayacak.
Oğlu hep bir anne sevgisi,özlemi ile yaşayacak.Ölenle ölünmez derler ya.Soruyorum.Peki arkada kalanlar?Anne sevgisinin nasıl bir şey olduğunu bilirim.O duyguyu bildiğim için daha da üzüldüm bu küçük için.Ya kocasına ne demeli.Hem çok sevdiği eşini hem de oğlunun annesini kaybetmek.İkisi de aynı şey diye düşündünüz değil mi oysa çok farklı.Defne’nin bir oğlu yani çocuğu olmayabilirdi.
Aynı zamanda biz onu bir dans programında izlerken de tanımıştık.Güzel danslarıyla,komik sözleriyle bizi ekrana kilitliyordu.Reklam arası verilmeden kalkamıyorduk yerimizden.O bize dansı da sevdirmişti.Belki yakından tanımıyorduk.Hiç el sıkışmamış,’MERHABA’deme olanağı bulamamıştık belki.Ama televizyonda gördüğümüzde yakından tanıyamadığımız biri için o programı izlemek güzeldi.Evet,son hafta ayrılmıştı.Ama mutluydu,çünkü birçok yeni insan kazanmıştı.
İlk önce hareketleri değişik gelmişti bana.Ama yapay değildi.Bu yüzden sevmiştim onu.Ne kadar üzülsem de,ne kadar yazarken ellerim titrese de Pollyanacılık oynayalım derim size.Hala üzgünüm,hala mutsuzum ama bir şey fark ettim.Yarışmada ne kadar düşük puan alsa da bizler ona mesaj göndererek tutmadık mı orada.En azından onu mutlu yolladık.Öyle değil mi?
Bu benim mutlu olmamamı sağlamadı ama en azından içimi hafifletti.Biz hayranları bu kadar üzülüyorsak.Bir de yakınlarını düşünün.Onlara buradan kendi adıma baş sağlığı diliyor ve üzüntümü dile getiriyorum.Hepimizin başı sağ olsun...