İnsan herşeye alışıyor...
Annenin en fazla 3 yıl ömrü kalması gerçeğine bile.Hiç öyle artistlik yapmaya gerek yok.Sadece sofraya 3 tabak koyarken şükretmen gerektiğini biliyorsun.Bazen yutkunurken boğazına birşey oturuyor ya hani içeri koşup nefes aldığını gördüğünde gözlerinin içinde yaşamayı yeniden öğreniyorsun...
Hiç öyle yaşanamaz falan değil bir güzel yaşayıp üzerine birde kahkaha patlatabiliyorsun.Dizilerin günü bile aynı, mesaim hala 8,30 - 6 metrobüsler yine çok kalabalık.Yağan yağmurda aynı hala, altında ıslananlarda...Sonra birden ağlamaya başlıyorsun hiçbirşey yokken sebepsiz yani. Sanki bütün hücrelerini ’can’ını kaybetme korkusu saran bir insan gibi.Halbuki ne alakası var ilk aşık olduğun adamı baban, anneni de ölümsüz kılabilmişken ne gereği varki bu saçmasapan sıkıntıların!
Sonra susuyorsun!!!
Öfkeni babanı öldüreceğin,
Acını annenin öleceği güne erteliyorsun...
Ve hergün kafandaki bu milyonlarca saçmalığı paketleyip koşmaya devam ediyorsun...