Hayallerle yaşanmayacağını bilen biriyimdir. Gerçeklerle hayallerin karıştırıldığı bir dünyada yaşıyoruz biz. Bu yüzden hiçbir insan mükemmel değil, her tatlı başlangıcın bir acı sonu oluyor. Gerçekler kişiliğinizi yansıtır, gerçekler sizin aynanızdır. Gözünüzden gözyaşları süzülüp gitse bile aslında gerçek en tatlısıdır. Gerçek acıdır derler. Ben ise öyle düşünmüyorum. Gerçek yanlışlarımızı azaltır, doğrularımızı çoğaltır. Onu göremezseniz, kendinizi de göremezseniz. Kendinizi görememeniz kalıcı bir körlüğün başlangıcıdır. Bir bakın dünyaya, mutsuzlar genellikle körlerdir. Renkleri görememek, insanları, çiçekleri, kuşları, sevdiğini… Aslında en acılı insanlar onlardır. Yakınları daha acılıdır demeyin lütfen. Güzellikleri, kötülükleri, doğruları, yanlışları göremeyen bir insanın mutlu olması zordur. Neden mi körlere getirdim konuyu. Hayaller demiştim ya hani. Körler hayal kurarlar. Yaşamları hayaldir. Normal bir insan hayallere dalıp gidince bu kadar gitme derinlere diye uyarılır. Ama körleri böyle bir şey için yargılamaya hakkımız yoktur. Eğer bir kişi gözlerini bir kazada kaybetmişse, bizleri anlıyorsa şunu çok iyi bilir:’İnsanlar hiçbir şeyin değerini bilmiyorlar. Hayatın hayallerden ibaret olmadığını, hayallerinin sonunun kötü bitebileceğini bilemezler. Hayallerinizi küçükken oynadığınız dolabın üstündeki bebek gibi düşünün, onu alabileceğinizi düşünürsünüz, ancak sadece düşünmekle yetinirsiniz. Yardımsız, o küçük bedeninizle, o dolabın üstüne çıkmanız imkansız denilecek kadar olasılıksızdır…’