Parkta oturuyordum. Sokak lambasının altındaki bankta…

Kar yağıyordu. Önce incecik bir şekilde uçuşan beyaz kar tanecikleri, yavaş yavaş yerini daha iri tanelere bırakıyordu. Karanlık çökmeye başlamıştı. İnsanlar, parkın içinden geçiyordu Birkaç öğrenci, yağan karı seyrediyordu hayranlıkla. Havadaki kar tanecikleriyle sokak lambasından sızan ışığın dansı beni büyülemişti âdeta… Masalsı, gizemli bir dünyanın içindeydim ve hissediyordum. “Ay ışığı “ adlı eserinin nağmelerini dinliyordum. Benden başkasının duyamadığı o gizemli müziğe kendimi kaptırmıştım

Kar, bütün şiddetiyle yağmaya devam ediyordu. Yağdıkça soğuk azalıyordu. Anılarım çocukluğuma götürdü beni. Kar yağıyor… Bütün arkadaşlarım sokakta kar topu oynuyor. Ben, camın önünde onları seyrediyorum. Onlar gibi koşmak istiyorum kar yığınlarının arasında… Yuvarlanmak, ıslanmak istiyorum. İmrenerek bakıyorum onlara… Çaresizim. Sessizce ağlıyorum. İsyan ediyorum. Ben de dışarıda olmalıyım.Çıkamıyorum. Eve mahkumum. Hastayım… Annem izin vermiyor, veremiyor. Astım hastasıyım. Nefes alamıyorum. Uyuyamıyorum. İki üç yastıkla besliyor sırtımı annem… Ağlıyor benden gizlice… Görüyorum, gözyaşlarını saklasa da… Okula bile gidemedim son zamanlarda…
Raporluyum. Arkadaşlarımı çok özledim, öğretmenimi de… Saçlarımı okşamasını, ödevime bakmasını, en çok da kadife sesini… Keşke ziyaretime gelebilse… Sıra arkadaşım Merve geldi önceki gün. Çok sevindim. Beni özlemiş, kendisi söyledi.

Annem geldi yanıma. Yine sessiz. Benim hastalığım kahrediyor onu. Yüzünde hüzün var. Dışarıya çıkmak istediğimi biliyor. Annem üzülmesin yeter ki ! Camdan ayrılıyorum.

Kabanım elinde; yanıma geliyor. Sıkıca giydiriyor beni. Başıma kendi ördüğü bereyi geçiriyor. Boynuma da atkıyı sarıyor. Hiç konuşmuyor. Eldivenlerimi unuttu. Onları da alıyor. Hazırım. Gülümsüyor. Ben daha mutluyum. Dışarıdayım. Kar topu savaşının içindeyim. Annem beni seyrediyor. Ona bakıyorum. Teşekkür ediyorum. Düşünceli yine. Geceyi düşünüyor… Uykusuz kalacağı için kaygılanmıyor. Nefes alamayacağım diye korkuyor, biliyorum…Koşuyorum, yere düşüyorum. Karda yuvarlanıyorum.Islak bir sıçan gibiyim. Fakat mutluyum.

Dağılma vakti geldi… Bir rüya gibiydi. İlk kez kendimi çocuk gibi hissettim. Yine hasta olacağımı biliyorum. Ateşim yükselecek,nefes almakta zorlanacağım. Fakat değdi bütün çekeceğim sıkıntıya…Annem de mutlu…


Yıllarca aynı sıkıntıları çektikten sonra ilaçlarımın sayesinde şimdi iyiyim.Sadece, astım krizlerimden kalan bir alışkanlık var.Düz duramıyorum. Rahatsız etmiyor bu durum beni. Nefes alıyorum ya; o yetiyor bana.

Yerimden kalkıyorum.Bir bir avuç kar alıyorum. Sıkıştırıyorum. Karşıdaki ağacın dallarına atıyorum. Biriken karlar savruluyor etrafa. Yine mutluyum. Gülümsüyorum. Evime doğru yürüyorum…