İlk defa senin yanında yalnız deyilim oysa her yerde her zaman yalnız olmaya
öylesine alıştım ki...Nereye gitsem yalnızlığım benden önce gitmiş olurdu oraya...
Gider gitmez onu bulurdum karşım da ne kıskanç yalnızlıktı o bilsen...
Çevremdeki insanları bir yana iter uzun ve soğuk kollarıyla sarardı beni..
İçki masalarında kadehimde yalnızlık yürüdüğüm yollar da gölgemdi
Kah bir eski korkuyla tenime sinmiş kah bir şarkının kırık dökük satırlarıydı
durup, durup tekrarladığım...Ben ondan kaçmak istedikçe o bana biraz daha yaklaşırdı....
Boğulur gibi olurdum çoğu zaman nefes alamazdım hele gece oldumu odamı doldurur
yastığıma benimle birlikte koyardı başını...
Sabahları uyanınca onu daha önce kalkmış beni bekler bulurdum yeni bir günün
akışında çeşitli sebeplerle karşılaştığım insanlar yalnızlığımı biraz daha koyulaştırmaktan öteye gidemezlerdi..
Yalan akardı bütün insanların yüzlerinden dudaklarından iğreti selamlar içten
pazarlıklar hatır sormalar sahte gülüşler yalnızlığımı büyüttükçe büyütür beni
karanlıkların en koyusuna doğru iterdi..
Günlerce gerçek bir dost yüzüne hasret kaldığım olurdu sevğili sandıklarım dost
bildiklerim aslında yalnızlığımın bölünmez birer parçasıydılar...
Yalnızlığım onlarla tamamlanırdı bense yalnızlığımla bütünleşirdim...
Günler günleri yıllar yılları kovaladı seni bulduğum zaman ilk defa yalnızlığımın beni
terkettiğini gördüm önceleri yadırğadım varlığını beni her yanımla anlayacak sevecek bir insanın yanın da yakının da oluvermek şaşırttı beni içimi tarifsiz bir
kapladı bir zaman beni apansız bırakıp gideceğini düşündüm...
Gün oldu duyduğum yakınlık hissini seni usandıracağından korkmaya başladım
yorğundum uzun yollardan nice ezik yıllardan gelmiştim sana...
Umutsuzdum arayışlarım hep aynı yerde birleşiyordu aldanmak sende de aldanıp
aldanmıyacağımı bilemiyordum.. Önceleri içimden bir ses o diyordu işte o...Birgün
geldi ki bütün korkularım endişelerim de dağılıp gittiler artık yalnız değildim her şeyin üzerin de bir sen vardın şimdi...
Sana gelinceye kadar tattığım bütün acıları yoklukları ikiyüzlülükleri bütün aldanışları
unutuverdim...İnsan oğlu mutluluğa ne kadar çabuk alışıveriyor yalnızlık dahil bütün
kötülükler uzak bir anı şimdi...
Senden ayrı olduğum anlarda bile var olduğunu düşünmek seni özlemek seni
beklemek yetiyor bana artık yalnız deyilim..
Çevremdeki insanların türlü davranışlarını daha hoş görürlükle karşılaya biliyorum..
Karanlıklar korkutmuyor beni kötülükler umutsuzluğa düşürmüyor bir günün sonunda
kendi içime eğildiğim zaman senin anlayışlı sevği dolu yüzünü görüyorum...
Ellerin bütün dostlukların üzerinde beni yaşamaya çağırıyor yalnızlığın sinsi bir
mikrop gibi içimi kemirdiği günler o kadar uzakta kaldı ki...
Korkulu bir rüyadan uyanmışcasına kendi mi alabildiğine hür ve mutlu hissetmek
bilsen ne kadar güzel...
Sanki o kötü günleri her anıyla yaşıyan ben deyilim gibi.....

Berfin Karahan/12/1/2011/05/45