Bilmemek rahatlık mı?

Bir bilenle, cehl-i mürekkeb (bilmediğini bilmeyen) arasında büyük bir mutluluk uçurumu

görürüz.Cehl-i mürekkebin yüzünden tebessüm eksik olmazken, bilmediğini bilen bir insan

bilmemenin verdiği rahatsızlıkla kafasındaki binlerce soruyla boğuşmasıyla, yorgun düşer,

kimi zaman üzülür, kimi zaman başını iki elinin arasına alıp düşünmeye başlar. Cehl-i

mürekkeb bilmemenin verdiği dayanılmaz hafifliğiyle kundaktaki bebek misalidir. bir dil

çıkartana gülür.

Bir bebeği ağlatan karnını acıkması, güldürense karnının doyurması, bu kadar

basit.Bebeğin bildikleriyse annesi, babası, bir de emziği.İleride bildiklerinin sayısının

artması, bildiklerine oranla bir o kadar kırgın ve ağlamaya sebep olması.Dün karnı açken

ağlardı, büyür tv kanalını değiştirdin diye ağlar, büyür ÖSS’ de istediği bölümü kazanamaz

ağlar, büyür evde kalır ağlar, büyür çoluk çocuğa karışır bu seferde çocuğu ÖSS’yi

kazanamaz ağlar.Ağlar ihitiyaçlarının farkına varır onları bilir ağlar.


Mesela İslam dininde ki bilmenin getirdiği duyguya baktığımızda Peygamber Efendimiz’

(s.a.v) in ‘’Siz benim bildiklerimi bilseydiniz az güler, çok ağlardınız’’ hadisi şerifi karşımıza

çıkar.Çünkü Efendimiz (s.a.v) ‘’ Kullar içinde ancak, alimler Allah’tan (geregince) korkar.’’(Fatır

27-28) ayetinin göstediği örnektir.Allah’ın (cc) zahir planda ki ilmine mazhar olan birisi Allah’ın

karşısında aczini idrak eder.Böylelikle alim olan kişi ahretteki durumunu düşünür böylece korku ve

ümit arasında yaşar.Bilen kişi böylelikle ‘’Benim halim ne olacak’’ kaygısıyla yaşar’.’Bilenlerle

bilmeyenler bir olur mu? ’’ (39/9) ayetince de bunun farkına varıyoruz.Mesela İslamiyet inancını

benimsememiş birini yahut da ondan İslam’dan ve de dinlerden haberdar olmayan birini tasavvur

ettiğimizde günah işliyor ancak yaptığı amelin günah olduğunu bilmiyor.Bilmemenin getirisi olarak

işlediği günahtan dolayı, pişmanlık hissine kapılmıyor. Alimse günahlarından ötürü ruhunda bir acı

ve gönlünde nedamet ateşi yanıyor.Bu pişmanlık içinde gözyaşı döküyor.





Tarihe zahiri gözle baktığımızda ‘’alim’’lerin, filozofların çoğunun bir acıyla, bir

düşünceyle sabah akşam boğuştuğunu, bazen yemekten içmekten kesildiğini

görüyoruz.Sokrates ‘’bilmediğini bilmenin’’ mükafatı olarak, dünyadayken başını vermek

oldu.Halbuki bilmeseydi başı belki de gövdesinin üzerine duruyor olacaktı.

Bunu ateist bir insanı tasavvurunda da karşımıza çıkar.Bilmeden, bilinçsiz bir şekilde

‘’Tanrı’’ nın varlığını kabullenmiyorsa, yine karşısına çıkacak gerçeklerde, varlığını

reddettiği inancını şüpheye düşürecek deliller karşısında da herhangi bir sıkıntıyla

karşılaşmaz.Çünkü ‘’Tanrı’’ya inanmadığı zaman bilinçsizce, bilmeden inanmıştı,İnanmak

içinde delil ihtiyacı duymaz
Ve burada Cat Stevens’ın sözü devreye giriyor ‘’İki insan hep açtır.Biri paraya olan diğeri

ilime olan insan’’.Aç insan nasıl bir mutluluğa kavuşuyor.Aç insan nasıl mutlu oluyor.Necip

Fazıl Kısakürek demiyor mu ’’ Gençliğine doymadan gitti, derler... Doymak mümkün mü ki,

doyup da gitsin... Doymak burada değil, burası acıkmanın yeri...’’.Alim bir insan bunun

bilincine varıyor.Aç olmanın hüsnünü yaşıyor.


Düşünmemek ve de onun verdiği inanççok güçlüdür.Efendimiz s.a.v ‘’Size kocakarının i

iman ettiği gibi iman etmek düşer’’ der.Kocakarı belki bir elmanın üstünde Allah kelimesini

görmüştür inanmıştır.Kocakarıya bin elma görmüştür birinde Allah yazması imanını

kurtarması için yeterliktir.Önüne binlerce imanını şüpheye düşürecek delil göster inancında

bir zedelenme olmaz.Halbuki bilinçli birisi bin delille iman etmişken bir delil onu şüpheye

düşürebilir.

Bilmemek mi çehrelerde tebessümü bırakan, kitlede rahatı uyandıran?Bilmemenin verdiği hazmıdır bilmemeyi

duygusunu yine bilmiyormuşçasına tatdıdıran?