" - Kendi karşısına geçip rüzgârında savrulanların aldığı yaralar yakmaz canını uzakta kalmış bir kaç bakışın yaktığı kadar..." dedi ve bozdular kuşlar sessizliklerini daha güneş görünmeden. Vakitlice başladı meltem ve çöpçüler mesailerine. Ki çöpçülerin uyku sersemi halleri göremedi çimenlerin üstünden topladığı akşamdan kalma sere serpe yayılmış tebessümleri. Vakit ilerledikçe kendine uyanan bir gün, bulamadı geceye bıraktığı şehri.


Ölmüş bir gecenin arkasından yalnız bir şehrin sabahına "- günaydın" dedi ve insanlar gelip geçti içinden umursamadan… Çimenlerin orada olduklarını biliyor ama hatırlayamıyordu neden orada olduklarını, vakitlice olması gereken olaylar zinciriyle beraber kıyılara vuran tehlikeli sular çevreledi gözlerini ve adım adım ilerledi derinliklerine…

“Papatyalar ile kelebeklerin söylediği yalanların şahidi olsa bile kim inanır ki aşkın öldüğüne” dedi. Dizleri çökmek için dirense de o, meltemin sesini dinledi…