İçim paramparça , cam kırıkları ile dolu, herbiri biryerime batıyor. bu acıya artık dayanamıyorum. yıkansamda temizlenmiyorum. sanki,
oysaki zerre günahım yok. benim suçum değil büyümeyi kabullenmemek , arsız arsız lolipop yerken yada salıncakta sallanırken sek sek oynarken ip atlarken
Bu yürek acısı tanıdık bana hiç silinmedi ömrünce hep taşıdı. amca ağzından söylenen maz maz ı söylenen maz maz mı şimdi sorarsın şimdi maz maz ne hani bazen insanın kendine dahi söyleyemedikleri vardır o nokta geldikçe kendine güveni gider küçülür ya işte
korunmasız bir bebek gibi olur. hani işte maz maz o
onun ne olduğu bende saklı ama sanıırım doğru uğraşsamda bendimi çiğnemeyi çıkyor karşıma iç yaram buluyor yokluyor beni toparlanmam yeniden uzun zaman alıyor. dışı seni içi beni yakıyor . çocuk olmayı istiyorum onca hüzne rağmen, yeni bir hayata yelken açmayıda istiyorum onca cezaya rağmen, neyim ben? şizofrenmi? üzüntülerimi tekrar tekrar istiyorum. yeni bir şey öğrendim ama bana hiçte yeni değildi. biliyormusun hiçten sevgi olmuyormuş. şimdi kendimi korunağına çekilmiş yırtılmayı bekleyen bir kumaş belki biçilir yeniden , kimbilir belkide patlamak isteyen bir bomba gibi hissediyorum. bir bendim var sanki hep aynı gidiyor. ben onu yıkmak istedikçe daha çok sağlamlaşıyor. bendin ne diyeceksin ammada gizli kapaklı konuşuyorsun diyeceksin yazmak istedeiklerimi kendime bile açamıyorumki,
korkuyorum sadece içimdekilerin açıklayamadıklarımın gerçek olmasından belki ogizlerimi duyduğunda güleceksin.bunlarmı açıklayamadıkların diyeceksin.senin için zerre olan benim için dağ bir kere aslında a desem dökülür belki ama cesaretim yok çocukluğuma inmeye camlar batar ölürüm diye korkuyorum.
4 , agustos 2010 BODRUM