Banyo duvarlarına çarparak insanın içine işleyen kimsesizlik:




Kapıyı açtı ve arkasında bir ses bırakmanın mutluluğuyla yokluğunu terk etti.

15 dakika öncesi.

— Günaydın
— Nasılsın?
…


Elleriyle aynadaki gözlerine dokunarak;

“Günlerimin hep böyle geçmesini istedim.
Yağmurlu ama yağmayan bir havada, terliklerimin altından yükselen sessizlikle ve sigarayı dudaklarından alamadığım için sol gözümün yaşarmasından muzdarip bir halde ve balkonuma uçmuş çikolata kabının kimin hayatına tat kattığını düşünmek üzereyken bile...”

—Sence ne giymeliyim üzerime? İnsanların içinde.


Gözleriyle aynadakinin karşısına bakarak;

“ - Bilmiyorsun öldürüyor beni bu hastalık. Daha kimlerden gidebilirim ve gittikçe ne kadar dolaşabilirim kendime…”

-Yukarılardan bir yerlerden kendimi de görebilseydim keşke...
...