Özlem doruklara varınca (el vino veritas) şarapta gerçek vardır. Özdeyişindeki gibi yıllanmış özlemi sevdalı bakışlarla yudum yudum içesi geliyor insanın… Zira özlediğinin işi, kimliği, nerede oturduğu ve düşün gücünde nelerin öncelikli olduğunu o an düşünmeden karşında olduğunu algıladığında insanı bir ilkbahar şenliği gibi ruhu mutluluklarla dolacaktır.

Karşımda olsaydı eminim ki saçları olgunluklu bir yaşamın gizemli melodik bir çalgının tellerinde gezinen parmaklarla ruhu dinlendiren nağmelere yaşam veren çalgının telleri gibi cezp edici olduğunu görürdüm. Ve bu saçlara dokunulsa bir özlemi insanın yüreğinde hissettirirdi. Ancak dokunmaktansa olgunluğunun kadınlara özgü güzel alımlı yüz hatlarını, bir zamanlardaki mutlu gülüşlerinin derinleştirdiği gamzelerini seyretmek gün batımı sonrasındaki yakamozlar kadar güzellik dolu oluşunu nerede görsem bir tanıdık gibi duruşu hep aklımda kalır. Çünkü o çağdaş bir Cumhuriyetçi kadın…

Sevdalandığımızda yitirmediğimiz umutlarımızla birbirimizin yüzüne bakmaktan kaçınmamamız uygarlığımızdan, şartlarımızdan, çağdaşlığımızdan ve toplumsal değerlendirme yargılarından utanıp başımızı öne eğmeden bakışlarımızı kaçırmadan merhaba demek hep güzel olurdu.

Aslında her günün ve her yaşın kendi zaman dilimlerindeki getirilerinin yaşam tarzımıza yansıyan toplumsal anlayışları içinde yok olup giderken düşlerin, özlemlerin, sevdaların, aşkların özgürce söylenemediği bir yaşamı yaşıyoruz. Keşke ruhumuzun tarifi içinde özlemleri akşamın dilinde ki yalnızlıklarımız ve sevdalarımızla yağan yağmurlar altında ıslanmasak… Yinede yaşamla yenilenen yeniliğimizin sevda inançları uğruna özgür anlayış biçimimizle kabul edeceklerimizi sevdalımızla yaşama istemi bize yakışan olacaktır. Bu anlamda bireyler özünde yargısız ve özgür tüm birlikteliklerini ilkbahar gonca gül güzelliğinde yaşamaları ile sevdalısıyla buluşması gönülden bakışlarına yansıyan yaşanası mutluluk dolu zaman dilimleri yakışanları olmalıdır.

Bedri Demirpençe