TÜRKÇE DE YASAK OLSAYDI
Konun başlığı size sert gelebilir. Ama şimdiki anlatacaklarım emin olun daha sert!
Yıl 1984/85 tam net hatırlamıyorum ama
İlkokula gittiğim yıllardı bunu hatırlıyorum.
Silvan’ın Yüksek köyünde okudum ilkokulu.Kürtçesi (Kulfa)
Köydeki evimizin arka bahçesinde babam bir incir ağacı dikmişti.
Ben de hemen hemen hergün bu ağaç acaba ne meyve verecek diye
Günlerce yokluyordum.
Yine öyle baktığım günlerdendi.Bahçeye baktığımda eşildiğini fark ettim.
Tabi çocukça duygu ve merakla incelemeye başladım.
Zaten fazla derin eşilmediği için elime bir siyah poşet dolusu kaset geldi.
Birçok Kürt ailesinin yaptığı gibi bizim evin arka bahçesi Kürtçe kasetlerin saklanıldığı yer
Olarak biliniyordu.Şaşırmakla birlikte büyüklerime sorduğumda yasak dediler.
Evet.yasak!işte yasaklarla çocukken tanıştım ben.
Gerçi daha sonraları bu yasağa bende uyarak ne zaman arama yapılacağını duysak,
Artık ben saklıyordum incir ağacının dibine kasetleri.
İşte bunun için söylüyorum ısrarla.Keşke bir zamanlar Türkçe de yasak olsaydı.
O zaman daha iyi anlarlardı birbirilerini.Şimdi yaşları denk olan bu iki kültürün insanları
Anne karnındayken konuşulan ninnileri olan her dilin ki gibi…
Ama her ne hikmetse annemizin dilindeki ninni yasaktı.
Şimdi neden kaşıyorum diyeceksiniz bu yaraları?
Evet, çünkü hala bu dile karşı damarlara işlenmiş bir alışamama…
Ve hazmedememe var ne yazık ki!
Evet, ozamanlar çocukça değerlendirdiğim bu olayı,
Şimdilerde ne yazık ki büyük bir üzüntüyle karşılıyorum.
Aslında utanç duyulması gereken bir durum.
İnsanoğlunun artık neredeyse kanatlanıp uçacağı bu yüzyılda,
Bizler hala acıtabiliyoruz annelerimizin dillerini.
Ve hala münferitte olsa bunları yaşıyoruz.
Olmayan,yasaklanan bir dilin televizyonunu kurdular bir de…
Ama hala beyinlerdeki tabular katmanlaşmış durumda.
Yılların yasakları hala etkisini kötü bir tohum gibi yeşertiyor ne yazık ki!
Özellikle bu durumdan muzdarip Kürtlerin hafızlarına sesleniyorum.
İnsanların Kürt kelimesini dahi korkudan kullanamadığı dönemleri yaşadık.
Bizleri o dönemlerde gerek sanatı yaşamı ile bir dilin bekçisi olan değerlerimizi sanatçılarımızı unutmayalım.
Şimdi bakıyoruz TV, gazete ve radyolarda bu dilin kaymağını yiyenler var.
Kendi tarihsel bilincini unutan her toplum helak olmaya mahkûmdur
Bazen topluma açık yerlerde insanların Kürtçe konuşmalarına şahit oluyorum.
Az da olsa insanların yüzlerindeki tepkiyi soğuk bir şekilde hissedebiliyorum.
Oysa bu başka bir dil olunca İngilizce gibi mesela…
Bu bakışlar sempatik bir hal almaya başlıyor.
Evet, hani kardeştik,dillerimiz farklılıklarımız zenginliğimizdi…
Ben yine umutluyum azımsanacak gibi değil, hoşgörüyle yaklaşan insanların sayıları…
Ama ısrarla diyorum yine!
Keşke bir zamanlar Türkçe de yasak olsaydı.
ozaman empati yolu açık hoşgörü ve diyalog toplumunun iletişimi daha hümanistçe olurdu.
Ben de incir ağacının altına siyah poşetler içinde Kürtçe kasetleri saklamak zorunda kalmazdım…







www.silvantimes.com/