Bir yol var biliyorum uzak diyarlara doğru giden.Beni sevdamın peşinden sürükleyen.
Zor,meşakatli,çetin bir yol.Oysa sevdamın güzelliği tüm zorluklara değer.Yanımda yol
arkadaşlığı edecek bir tek inancım var benim , birtek inancım.

Hayat zorluklarla dolu. İnişler,çıkışlar,savruluşlar.Bizi diğerlerinden
farklı kılan onlardan önce attığımız adımlardır.Oysa ki, onlarda ilk adımı
atabilirlerdi. İnanç ve cesaret.Bizi diğerlerinden Farklı kılan unsurlardır.

Bir yola başladığımızda herkezden farklı bir adım atarız.Sıradan bir adım
değildir bu. Cesarete bürünmüştür. Öyle bir cesaret ki , bizi diğerlerinden
farklı kılmış, aynı zamanda yolun bütün zorluklarını göze almışızdır.Cesaret
işimizin temelidir.Bizim ilk adımımızı atmamıza vesile olan yegane duygumuzdur.
Bu zorlu yolda ilerleyebilmemiz için cesaretin yanında varış noktası için İnanç’a
ihtiyacımız vardır.Bizi hedeflerimize götüren inancımızdır.Yolda karşımıza çıkacak
zorluklarla baş edebilmemiz için gerekli olan unsurdur.Herşey bitti derken bile,
yeni bir yol açabilmektir.Çıkışın yok gibi gözüktüğü zamanlarda bizi hedeflerimize
inancımız taşır.Yok gibi diyorum.Çünkü eğer inancınız var ise her zaman bir çıkış
yolu vardır. Eğer inancınızı kaybetmişseniz çıkışı bulamazsınız.

İnancımızı oluşturan yüreğimizdir.Yüreğimizdeki eşsiz sevdadır inandığımız değerler.
Yolumuza ışık tutar, yüreğimizdeki sevdanın büyüklüğü , yolumuzun aydınlığını gösterir.
Hedeflerimiz uğruna sevdamızın aydınlattığı yolda kimseyi incitemeyiz zaten. Bu yolda
ilerlemek ve bir zaman sonra geçmişimize baktığımızda kırık dökük birşeyler bırakmak
istemiyorsak hedeflerimize büyük bir sevda duymalıyız.Sevdamız ne kadar büyük ise,
ilerlediğimiz yol bir o kadar daha güzel olacaktır.

Önemli olan sonuca varmamız değil , nasıl vardığımızdır bence.Yoksa şu kapitalist
sistemin diğer zalimlerinden ne farkımız kalır ki ! Güzel bir gelecek ve güzel bir
toplum için fark yaratmak istiyorsak , doğru yolda ve doğru şekilde ilerlememiz
çok önemli. Cesaret, İnanç ve Sevda.İnandığımız değerler uğruna haydi sevdalanalım.

1 Eylül 2010
Semih UZ