Ey Gaflete Dalan!
Hayatı tatlı gören!
Ahireti unutan!
Dünyaya talip bedbaht nefsim!

Bilir misin?
Bu halinle neye benzersin?
Devekuşuna!

Avcıyı görürsün,
Kanadın yok uçamazsın!
Cüssen ağır kaçmakla kurtulamazsın.

Kurtuluşu başını kuma sokmakta buluyor,
Kum içinde gözünü kapayarak,
Koca gövdeni dışarıda unuttuğunu unutuyorsun.
Avcının seni görmediğini zan edip aldanıyorsun.

Yalnız sen, gözünü kum içinde kapamış,
Kendini göremez hale getirmişsin,

Bu gafletten uyan.
Dünya daimi değil,

Hislerinin yanıltıcılığına kanıp ömrünü ebedi zan etme.
Kendisini ölümsüz zan edeleri,
Aynı yanılgı içinde olan Dostları,
Ardından ağıtlar yakıp, gözyaşları dökerek götürüp birer birer,
GÖMDÜKLERİNİ GÖRMÜYORMUSUN?

Sıranın hiç ummadığın bir zamanda sana da geleceğini düşünmeye neden yanaşmıyorsun.

Sevdiğin yakınların,
Sahiplendiğin malın mülkün,
Çok güvendiğin dostun ahbabın seninle ne kadar kalacak ve nereye kadar gelebileceklerini düşünüyorsun?

Dünyada bir misafir,
Vazifeli bir me-mur olduğunu ne zaman hatırlayacaksın?

Çevrene nazarı hikmet ile baktığında, canlı cansız, büyük küçük hiçbir şeyin manasız, maksatsız, sanatsız, hikmetsiz ve ÖZELLİKLE vazifesiz olmadığını gördüğün halde.

Sen kendini nasıl,
Başıboş,
Hayatını manasız,
Varlığını maksatsız,
bedenini sanatsız düşünebilirsin.!!!!

Ey nefsim.
Kendine gel.
Rabbine dön.
Vazifeni bil.
Yaratılış maksadına müsait bir hayat yaşa.

Yol uzun,
Yük ağır,
Mesuliyet büyük,
Bu iş hafife alınacak kadar basit değil.

Hesaba çekilmeden,
Kendini hesaba çek,

Seni içinde bulunduğun gaflet uykusundan,
Azrail gelip uyandırmadan evvel UYAN.