Aslında şiir… kar yağmayan bir ülkenin topraklarına hapsedilse… onu ne kurtarırdı…
Garip olduğu kadar gerçekleşmesi hiç de zor değil… çünkü darlığın nefesi nasıl yeter…bir adım öteye…veya ertesi günlerin amansız soğukları kaç can için helak edilmelidir…dur durak bilmeyen haksız hak edişler…kaç ailenin… kar ortasındaki şehrine tepeden inerde…şiir olup çıkar sokaklarından…hangi tıngır tepe nin taşları taşınmıştır…eteklerinizde…kaç çocuk kar yutmuştur…(babasız) …ve kaç kadın kar gördüğünde toparlanır…besmele çekip…söyletmeyin bizi der gibi başını sallar şiir…
…nice evlerin arka bahçelerine kız salıncakları kurulur.. kar… o vakit onlara yağar aslında…siz bırakın bizim karlarımızı…öylece saklayalım çeyiz sandıklarına..eritmeden alalım sözümüzü de şiir olmasın başımıza bela…diye bir duanın ilk sözlerine kapılar çarpılır ki…havada kar kokusu toplanır o evlerin…şimdi siz şair olun…biz susalım der gibi…incecikten…vazgeçmeler başlar…
Sonra…
…o şehirden karları toplayıp sürerler vagonlarla…soğuk ölümlerin ilk satırlarında dönüp gidersiniz..çünkü siz…aşk şiirlerinize sakladınız karları…yalnızlık zannettiniz…
Şiir ne karların altında kaldı da çıkmadı sesi… çünkü inandı … güneş en sevdiği rengi çekip almadan soğuk yangılarına yatmalıydı toprak…ve boyundan büyük bir şiir toplamalıydı onu…köklerinden
…başaklara yatmalı sonra..uzun bir kış…şiir...her yanı sarmalı…ve kendi kendine muhtaç olup kurtarmalı…LaraAçanba