Seninle yaşadığımız o güzel günleri düşünüp,
“sevdi beni, çok sevdi....” kelimeleri yankı yapıyordu odamda. Böyle olduğunu görünce çok mutlu oluyordum.. Mutluluklarım anlık oluyordu, yaşatıyordum yüreğime yine anlık acılar..
Bazı zamanlarda ya gelirse doldururken içimi yine o anlık mutlulukların olduğu; bazen ise kandırma kendini sözüyle dağılıyorum gecenin ikisi mi yoksa beşi mi bilmediğim saatlerde.

Kandırma artık kendini diye haykırıyordum gecenin bir yarısında kendime. Hiç sevmedi işte, hiç sevmedi, hiç sevmeyecek..Yeter avutma artık kendini... Avutarak kendini geçmez zaman,durdurmayı da bırak onu… Zaman hızla ilerlerken…Sen durduramazsın hiçbir şeyi anla ve toparla kendini...
“Ama....”
Aması yok işte sadece onda mı suç hayır elbette, Şimdi neyin pişmanlığını yaşar yüreğin..

Söyledim,haklısın,çok söyledim... Seni seviyorum diye…Belki de bu sevgimden korktuğu için gitti…
Bazen düşünüyorum da acaba söylememek daha mı iyi olurdu… Her zaman
Gitmesinden korktum..Ona sevdiğimi söyler söylemez beni bırakmasından..Korktum…
Nerden bilirdim beni anlamadığını, gözlerimden akan sevda damlalarını hiç fark etmeyeceğini nerden bilirdim?

Şimdi pişmanlık duyuyorsun, hiç avutma kendini,sen veriyorsun işte içindeki soruların cevaplarını..O anlamadı, yeterince anlatamadın ve söyleyemedin bitti...

Gözlerimin içine bakmayışının acısını bir ben bilirim…Benden kaçışlarını ben bilirim…Her akşam yolunu gözlemeyi, onu özlemeyi bir ben bilirim…

Artık böyle sorular sormak istemiyorum ben,artık zaman da önemli değil..
Sadece acılarımın dinmesini istiyorum…
Böyle olmamalıydı demek değil,yapamadım hiç değil..

Sorma o zaman kendine bu soruları…
Akıp giden zaman hiçbir şeyi geri getirmiyor….


Bitecek...


Elbet bir gün bitecek acılarım….

Güz Akşamı
13.01.2011