Çocuklar, koşuşturmaktalar ortasında sokakların. Ayaklarında spor ayakkabıları ile toplarını koşuşturmaktalar. Kız çocukları ellerinde oyuncak bebekleri ile evcilik oynamaktalar. İzledikçe çocukluğum gelmekte aklıma. O zamanlarda yeşillikler vardı. Boş tarlaların ortasında oynardık oyunlarımızı. Evlerin aralarında boş yeşilliklerde koşuştururduk. Ne güzel geçerdi zamanlar.
Bir ara bir aracın korna sesiyle irkildim. Ara sokakta olmasına rağmen ara gaz vere vere geliyor, patlak egzozundan çıkan ses mahalle aralarında yankılanıyordu. Bir de onca gürültüsüne rağmen sanki acele işi varmış gibi asılmaktaydı aracın kornasına. Daaaaaaaat, da da da daaaaat daaaa daaaaat, daa daaaaaat da da da da da da da da daaaaaat. Neye uğradığını şaşıran çocuklar korkularından sağa sola koşuşturmaktaydılar. Ani bir firen sesi ile irkildi kulaklarım. Bir ara çocuklardan birine zarar verdiği düşüncesi ile içime bir korku oturdu. Allah’a şükür ki korktuğum olmamış, sadece hızlı geldiği için fren yapmıştı. Hemen önümdeki sokaktan sağa döndü ve tekrar tekerleklerini cayırdata cayırdata gözden kayboldu. İçimden bildiğim ne kadar kaba sözcük varsa akıtmak geldi ama; kendimi frenleyerek yutkundum. Tekrar seyre daldım çocukları. Ne güzelde oynamaktaydılar. Hayran kaldım. Bir de dönüp kendime baktım. Çocuklar ne kadar da temizdiler. Biz büyükler maalesef bir araya gelemeyecek kadar kirletmişiz kendimizi. Ne zaman iki büyük bir araya gelecek olsa bahane kitapları aralanmaya başlanıyor. İnsanlar bir araya gelmekten korkmaktalar. Çünkü sohbet edecekleri konular yok. Ya da yan yana geldiğimizde bir birimiz ile sohbet etmemek için ağızlarımızı mühürlüyoruz.
Düşüne dururken bir korna sesi daha yankılanmaya başladı kulaklarımda. Aynı şekilde acele acele çalarak kornasını çocukların arasına daldı. Çocuklar ise yine sağa sola kaçıştılar. Bir ara sürücünün kafasını pencereden çıkardığını fark ettim. Kütükten olma kafasını camdan dışarı uzatarak çocuklara bağırmaktaydı. ‘Ulan başka oynayacak yer mi kalmadı? Yol ulan burası a...... s…… çocukları.’ Aynı zamanda da önüne bakmadan gaza asılmaktaydı. Hıın hıııııın hı hı hı hııııın diyerek hızla kayboldu gözlerden.
Yazık, artık çocuklarımıza oyun oynayacak yer bile bırakmamışlığımıza. Aç gözlülüğümüz yüzünden boş kalan her yeşilliği beton bloklarla çevirmişiz. Artık sıkıldığımız zaman kendimizi atabileceğimiz bir tek ağaç gölgesi bırakmamışız. Her yer kocaman gri betonlarla kuşatılmış durumda. Bizler çocuklarımıza nasıl bir gelecek bırakıyoruz böyle? Biz ki vatanseverliğimizle gurur duyan bir nesiliz. Vatanımıza neler yapıyoruz böyle? Geleceğimize, kendimize neler yapıyoruz? Biz kimiz Allah aşkına?