Hani o hülyalara dalışın varya, birde gülerken ağzını açışın, beni büsbütün çileden çıkarırdı. Seninle kısa bir süre için gezintiye çıkmıştık ya, o gün seni sevdiğimi söyleyince neden öyle ağladın? Onlar sevinç gözyaşların mıydı? Yoksa yakında o şehirden gidecek olmamın verdiği üzüntü müydü?
Beni vefasızlıkla suçlayamazsın çünkü o şehirden ayrılmama rağmen yine seni yalnız bırakmadım. Kaç defa yanına, seni ziyarete geldim.
İçinde tarif edilmez bir kararsızlık vardı, devamlı bana iyi görünmeye çalışırdın fakat beni sevdiğini belirten hiçbir davranışını görmedim.
Bana kararlılığını bildirseydin, ona göre bazı çarelere başvururdum. Ama bırak kararlılığı, kapalı kutu gibiydin... İçindekilerini bana anlatmaya niyetinin olmadığını anlamıştım zaten.
Seni sevdiğimi söylemem bile ömrümün en büyük hatasıydı, Bu hatayı nasıl yaptığıma bir türlü inanamıyorum. Hani derler ya, karnının doymayacağı yere açlığını belirtmeyeceksin… İşte öyle.
O, son gece var ya seni benden ebediyete kadar koparan geceydi o gece. Aynı zamanda o gece senin imtihan gecendi, ama maalesef imtihanın başarısızlıkla neticelendi.
Ve o geceden sonra bir daha birbirimizin yüzünü hiç görmedik, bu ikimiz için de en hayırlısıydı. Seni sana bıraktım. Artık ömrünün sonuna kadar kendini rahatça yargılayabilirsin.