Kaldırın bu sevimsiz kış örtüsünü üzerimden. Ya karla neşelensin soğuk ya da bahar dokunsun üşüyen yüreklere.


Kış mevsiminin henüz ortasındayken tüm hüzünler beni ziyaret ediyor. Özlem bir yanda camı tıklarken, puslu hava iç sıkıntıma sırıtarak eşlik etmekte. Açılmak istemeyen göz kapaklarım, dinlenmek istemeyen beynimle kavga halinde. Kış uzun daha... Ne çok yoruyor karanlık havalar ruhumu.


Hüzzam makamında demlenmeye başlamışsa ruh; coşkulu mavi bile hüzün taşır yüreğe. Bu aralar kış mevsiminin de içini boşaltmışlar şair! Şaşırmış hangi duyguya hizmet ettiğini. İki kişilik yalnızlık kazanmış şeytanın soytarısı olma unvanını. Bir tek gözlerin doğruluğunu değiştiremediler. Bir tek onlar kaldı gerçeği haykıran. Acı da olsa...Hep derim ki: Süzeceksin karşındakinin davranışını hayat tecrübesi süzgeciyle. Anlayacaksın dudaktan dökülenlerle gönülden dökülenlerin ayrımını. Susacaksın sonra... Bırak kandırdığını sansın yaşam seni. Sen farkındalığının farkıyla nefes alacaksın.


Bazı günler, karanlık havalara tutsak ruhum belli belirsiz mırıldanır:

siz!
ne zaman ruhuma e ş t i n i z
baharımı müjdeleyen c e m r e y d i n i z…


Susmalısın sevgili ruhum! Daha çok var aydınlığına.


Güneşi batmayan doğular ve içimizde haykıran doğrular. Doğanın gizeminde ve “insan” olmanın asaletinde gezinen umut renkli ışıklar. Her bir ışık hüzmesi haykırırken beni, seni, hepimizi; çoğalır ben yanım. Zamansız yeşerir bir erik ve aşkın mayhoş tadı sarar ruhumu. (Halâ susmalısın sevgili ruhum! Daha var aydınlığına.)



Kış geldiğinden beri kendimi dinleyemiyorum. Suskunluğumda yoğuruyorum günleri ve geceleri.Tüm bu sessizlik karmaşasında, sessizliğime uygun adımlarla akıp gider yolcu ömür. Ben ise; sessizliğimin biriken çığlıklarını topluyorum dere kenarında. Durgun sularımın serinliğini içiyorum kana kana.


Bilirim ki kış mevsimi, karlar serbest kaldığında bir sevgili.


Ne soğuğu severim ne de hava soğukken yağan yağmuru. Ketum bir ruh hali sarar beni. Kar yağdığında bu ruhsal halim tamamen değişir. Tüm kadınlığımdan sıyrılıp masum bir çocuğa dönüşürüm. Karda attığım her adımda ya da kara her dokunduğumda; siyah, beyaz ve gri renkler içinde minnacık ellerimi ve ayaklarımı görürüm. Çocukluğumun geçtiği yıllara geri dönerim. Çantamdaki ruj birdenbire lolipop şekere dönüşür. Karın sınırsız beyazı yanında görebildiğim tek renk ise şekerimin çocuksu kırmızısıdır.


Kaldırın üzerimden bu soğuk mevsimi. Ya kar yağsın, ya bahar!




Banu Uludağ



Teşekkürler Edebiyat Defteri’m.