Hayatta bazen sakin limanlar arar durursunuz, bu bir kitap olabilir, bir arkadaş olabilir. Yüreğinizi açabileceğiniz, bir dost yürek ararsınız. Tam buldum dersiniz, sonrası ise hayal kırıklığıdır. Çünkü bulduğunuz kişi, aradığınız kişi değildir. Hayatımda, bu hayal kırıklığıyla karşılaşmamış değilim.

Bir dost bulursunuz, yüreğinizi saran. Sizi anlayan, daha doğrusu sizi anladığından emin olduğunuz, bir dost yürek. Artık onu hayatta bırakmazsınız. Zaman içerisinde birbirinize benzediğinizi keşfedersiniz, bu mutluluğunuza mutluluk katar.

Muhammed Bozdağ hocamız, Ruhsal Zeka isimli kitabında şöyle yazar; Dışına, içinde olanları aktaran bir dost, yeryüzünün en sevgili hazinelerinden biridir.

Ağustos 2010’da tanıştığım Afra ablam, işte böyle bir dost yürek, benim için. İlk ben yazdım, ona. Kendisiyle tanışmak istemiştim ve ilk tanışmamız, mesajla olmuştu. İlk günlerde onun da benim gibi farklı olduğunu anlamıştım. Sonraki zamanlarda, yaptığımız konuşmalarda, birçok ortak özelliğimiz olduğunu keşfettik. Afra ablamın beni çok iyi anladığını farkettim. Onunla konuşmaya doyamıyordum ve geniş bir zamanımız olsa da rahat konuşabilsek, diyordum, kendi kendime. Ekim ayında böyle bir fırsat yakaladık ve biz de iyi değerlendirdik. Yani ayağımıza gelen topu gole çevirmiştik. 3 gün boyunca msnde, kamera aracılığıyla konuşmuştuk. O zaman Afra ablam beni 3 gün boyunca hiç sıkılmadan dinlemişti. Onun beni, rahatlıkla anladığından emin olduğum için, her şeyi kolaylıkla paylaşabiliyordum. Hayatımda ilk defa birinin beni, bu kadar kolay bir şekilde anladığını farkediyordum.

Kpssye hazırlanıyordum ve Afra ablam, bu konuda beni uyarıyordu, dikkatimin dağılmaması için. Sınav yaklaştıkça bendeki stres dozu da ara sıra yükseliyordu. Bunu atmak için Afra ablamla konuşmaya karar verdim.

Afra ablamla konuşacaktım. Tatlı bir dost sesi bütün stresi siler süpürür, diye düşündüm. Ve ona, sınava birkaç gün kala kendisiyle konuşmak istediğimi söyledim.

Kasım ayının çok güzel, güneşli bir Perşembe günü (sınava 3 gün kala), güzel bir fırsat yakalamıştım, Afra ablamla konuşmak için. Msnde kamera aracılığıyla konuşacaktık. Afra ablam, beni, her zamanki gibi sımsıcak, yürekleri ısıtan gülümsemesiyle karşıladı. İçten bir dost tebessümü, insan için son derece rahatlatıcı olabilirdi, nitekim benim için de öyle oldu. Zaten onu görünce her şeyi unutur, kendimi daha iyi hissederim. Onunla konuşmaktan inanılmaz derecede zevk alırım ve bana terapi gibi gelir, beni rahatlatırdı. Yaptığımız konuşma, benim için çok faydalı ve rahatlatıcı olmuştu, kuş gibi hafiflediğimi hissettim, çünkü sınav stresinden eser kalmamıştı.

Sınav için Kütahya’ya gittiğim zaman ise Afra ablama nerede olduğumuza dair bilgi vermeyi de ihmal etmiyordum. İnternetten (facebook’tan) onunla iletişim halindeydim. Bu arada internete telefondan giriyordum.

Afra ablam çok uzaklardan, yani yurtdışından, benimle ilgilenmeye devam ediyordu, sürekli rahat olmamı ve dinlenmemi söylüyordu. Onun ilgisi ve yönlendirmesi olmasaydı, ben stresten napardım, bilmiyorum. Bu durum beni mutlu etmişti, gerçekten Afra ablamın verdiği telkinler rahatlatıcı oluyordu. Afra ablam aynı zamanda bir eğitimciydi, hem de harika bir eğitimci, hayatta her ne kadar hiç yüzyüze karşılaşmasakta onun harika bir eğitimci olduğuna inanıyorum. Biz arkadaş değil dosttuk, hatta dosttan da öte… Evet o bana yüreğini açarak can olmuştu, ben de ona yüreğimi açarak can olmuştum. Gerçek dost, sana yük olan değil, senin yükünü azaltan olmalıydı…

Birbirimizi hayatta hiç görmemiştik, yani yüz yüze hiç karşılaşmamıştık ama bir ağustos günü başlayan bu arkadaşlık, kökü derinlere inen samimi bir dostluğa, bir kardeşliğe dönüşmüştü. Aramızdaki sevgi bağı da inanılmaz derecede çok güçlüydü ki ben de bundan dolayı her fırsatta msnde konuşuyordum onunla. Ve sonunda bulmuştum aradığım kişiyi, yüreğime karşılık gelen bir yürek bulmuştum. Hiç bırakır mıydım onu? Afra ablam yüreğimi açabileceğim bir dost yürek olmuştu, benim için.

Eğer siz de böyle bir dost bulursanız, sakın kaçırmayın, derim. Çünkü yeryüzünün en değerli hazinesini bulmuşsunuz, demektir. Ve bu manevi hazine, yeryüzünün bütün maddi hazinelerine bedeldir. Çünkü size manevi bir huzur veriyordur.

Kurban bayramında Sarayönü’ne gittiğimiz zaman, msnde Afra ablamı annemle tanıştırdım. Bu gelişmeye çok sevinmiştim.

Onunla ne zaman msnde konuşsam bir heyecan ve duygu dalgası yakalar beni. Ona söylememiştim ama, ben söylemeden o, bunu hissetmişti. Afra ablam bunu hissettiğini bana söyleyince, böyle bir şey olduğunu ifade ettim ona.

Kıyamet gününde Allah; benim için birbirlerini sevenler nerede, diye seslenecek ve o kişileri arşın gölgesi altında gölgelendirecektir. Agranur ablamla dostluğumuzu düşünüyorum da aklıma bu hadis geliyor. Evet arkadaşlar, birbirimizi sadece Allah rızası için sevelim ki, bu sevgi, bizim arşın gölgesinde gölgelenmemize sebep olsun…

SÜNDÜS KOÇ – KONYA

08.01.2011 – C.TESİ