Gözünde saklı bir bıçakla konuşma , inanmıyorum dostluğuna…

Senin çok sorunun var en başta susamamak…aslında hayatta bazı güç dengeleri elinden kaçınca hırçınlaşıyorsun…bazen sana acımaktan da geri durmuyorum …çünkü görüntün ,herkese dert yanışından da beter… gözlerin güç dengelerinde, aklın boşluklarda, kalbinle konuşmuyorsun, hepsinden önemlisi hep kendinle konuşuyorsun…en çok tutunmayı düşünürken yoruluyorsun, yüreğin kibir ve başkaldırıyı susturamıyor çünkü…çok zeki olduğunu düşünüyorsun dengesiz ve başkaldıran olmakla aynı şeyi düşünerek, ergen tepkilerine ,yetişkin mağlubiyetler ağır geliyor…yaptığın çoğu şeyi kabul edilmek korkusuyla yapıyorsun ,sadece dost kazanmak için değil, sen başkalarının fikrini kabul edemezsin, onayladığın herşey
O anki
zamanın geçmesi için yapılmış küçük karikatürik yanıltmacalar…
,yalnızsın bal gibi, çok çırpınıyorsun,silahların elinde patlıyor…kendinden artakalan zamanlarda nezaketi ve arkadaşlığı hatırlıyorsun ,ağzındaki cümleler yanlış mevsimde açan çiçekler gibi bir anda soluveriyor…
Mimiklerin sanki benliğinin zoraki kamçısı sanki biliyorum her şeyden acı çekiyorsun ,yüzündeki anlam bu yüzden tellere takılan uçurtmalar gibi hep yırtık ve düşmeye mahkum…
Sürekli konuşman kimseye güvenmemenden kaynaklanıyor, bazı şeyler sürekli konuşarak teskin ve tamir edilmez ,bu şekilde kimseyi kontrol edemezsin ,kontrol edilirsin ancak…iyi bak bana : ya güneş ol ya da kar , biz bulutlarda ayaz istemiyoruz….