Hepimizin defalarca yutkunup bir türlü agzımızdan çıkaramadıgımız baklalar vardır şüphesiz.
Bende ilk kanser oldugumu duydugumda üç ay boyunca kimselere bir şey söyleyemedi.Eşim,anam,çocuklarım,kardeşlerim ve arkadaşlarım.Hepsi benim içimde kopan fırtınalardan bir haberdiler.
Bana has bir davranış biçimim vardır.Bunu , böyle bir illete yakalandıgımda bile bozamadım.Kafamda hep en az hasarla nasıl atlatabilirim.Onları üzmeden,gözlerindeki gülen ışıgı söndürmeden nasıl paylaşabilirim diye didindim.
İçinde bulundugum durum biraz zorluca idi.Nereye kadar idare edebilecegimi hiç bilmiyordum.Ama , bana olan sevgilerinden bir kez bile şüphe duymadıgım bu insanlara ben nasıl halimi anlatabilirim diye düşünmekten yorulmuştum.Benim yüzümden kimsenin hayat akışını degiştirmek istemiyordum.Bende günlügüme kısa kısa hepsine yazdım.
Bu günkü muhatap annem....Tarih 09.05.2006
Anne yaa...biliyorum şimdi yine bana kızacaksın.Kim bilir neler neler sayıp dökeceksin.Bende olsam aynısını yapardım.Ama kara kızının da dogrusu bu işte.Üzülmeni istemedim.Çünkü çok yanacagını,kendini tüketecegini biliyorum.Seni öyle görmek,gözyaşlarına şahit olmak beni ecelden evvel alır götürür.Hele bu acının nedeni ben isem kahrolurum.
Anamm...bir şarkı var belki bilmezsin ama ilk çıktıgı günden beri dilime dolandı.Sanki gün gelip beni anlatacagını biliyormuşum gibi..Bak şöyle başlıyor.xxSözümü tutamadım anne..kızın yine aşık oldu xxx diye.Hep iyim ,kendime iyi bakacagım dedim ama sözümü tutamadım anne.Hastayım anna.Hemde beter hastayım.Sen yinede kızma bana.Ben seni iyi bildigim için böyle yapmak yani saklamak zorundaydım.Herkesten gizlemek,yalnız başına boguşmak hiç de kolay olmuyor biliyormusun..Hele millet seni güçlü,iradeli saglıklı ve mutlu görüyorsa işin dahada zor.Bilirimki daha etrafımda bana ihtiyacı olan çok kişi var.Sızlanıyorum inan ama dilim varmıyor söylemeye..Ayakta olmak zorundayım.Son anıma kadar hemde.
Evet ..bir konu da çok haklısın.Senin de dedigin gibi dişi kitliyim ben.Ölüp giden ama kuyrugunu dik tutanlardanım.Hem alıştım artık böyle yaşamaya da.Bunu ilk yapmıyorumki.Babamın durumundan tecrübeliyim.O zaman becerebildiysem şimdi de becerebilirim.
Şimdi bu sırrım için senden beni affetmeni istiyorum ve seni çook seviyorum.Ellerinden öptüm annemmm.
işte böyle dostlar...
İnsan bu hallerini hiç tanımadıgı insanlarla daha rahat paylaşabiliyor.Onlar seni güzel güzel dinliyor.Çok üzüldügünü söyleyip, biraz teselli ediyor ve kendi yaşamına devam ediyor.Her şey ptada kalıyor.
Ama sizin için anlam taşıyanlarla öyle olmuyor.
Sevgi ile kalın.


SERGÜL KANDEMİR 09.01.2011 ANKARA.