ŞAKA GİBİ…
Neydi o hengâme? Neydi o magandavari hareketler… O kamplaşmalar… O kin nefret, fitne, fesat… O seviyesizlik devşirme… Nedir sizdeki o telaş öyle?
Nefes nefese nereye yetişiyorsunuz?
Çok şeyin değiştiğini siz de biliyorsunuz.
Uğruna savaşıp, yollara düştüğünüz,
“değerlerleriniz” çoktan rafa kaldırılmış bile...
Kelimelerinizi süsleyemiyorsunuz farkında mısınız?..
Mutlu uyandığınız sabahlar azalmış,
Gözleriniz evrene donuk bakıyor,
Hırslarınız her duygunun önüne geçmiş,
“Kazanmak, her şeye rağmen kazanmak”
İlkeniz olmuş...
Oysa kazanırken bir şeyleri kaybettiğinizin bir farkına varabilseniz... İnsanlığı, adamlığı Özgürlüğünüzü, Gittikçe daha gerilere gittiğimizi… Daha feodal daha geri daha ilkesizleştiğinizin farkında olabilseniz… Çocuklarımızın istikbalini kararttığımızı bilsek… Ne yaptığımızı bilerek yapabilsek… Sorun yokta sürü psikolojisine kapılıp gitmekten korkmuşumdur hep… Sanırım korktuklarımız tek tek başımıza geliyor… Buda elimizdeki bir şey değil… Bazıları günah işler, Seçildiği yere değer vermez… Kendine değer vermez… Kendini seçenlere değer vermezse, Olacağı budur… Kendi adıma hiç bir beklentim olmadığı gibi, Hiç umudumda yok… Üzüldüğüm çok şey var tabi… Her şeyin hayırlısı… Önceden bizim ruhumuz
Bizim duygularımız vardı.
Üzülürdük, sevinirdik,
Başkalarının yüreğine dokunmayı bilirdik.
Çaba sarf eder,
Emek verirdik Hak edene hak ettiğini verirdik
Değişime uğradık...
Masum ruhlarımız tuzla-buz şimdi.
Ne ilke kaldı nede ahlak…
Akıl zaten, çoktan gitmiş…
Hafıza balık gibi olunca… Balıklama daldık…
“Boz-yap” gibi yaşamlar
Hepsinin oyuncusu da biziz,
Yönetmeni de...
Kalabalıklar içersinde
Küçücük
Ve tek başına kala kaldık...
Sırtımızda; hayal kırıklıklarımız,
Ruhumuzda; Yitirdiğimiz heyecanlar…
Giderek kaybolan;
“İnsan” tarafımız
kocaman bir boşluk... Ve bir hiçççççççç….