Beni bana anlta diyordu.Hala sen ben mi vardı ?Bilmiyordun değil mi ?Sana kendimi anlatıyordum.SAna snei değil.Hayat uzun yolculukların sonunda tern yollarının kesişmesi gibiydi bizde.Ve biz,kesişen o yolda öyle bir çarptık ki düşlerimize ;paramparça oldular.Onlara üzülmekten halsiz kaldığımız bir vakitte fark ettik artık hayallerler yaşayamayacğımızı.Ve en büyük gerçeği...Hayallerim paramparça hayallerim tuz buzoldu derken.Hala baş ucumda bekleyen batmayan güneşin altında erittikten sonra yüreğimdeki buzları,avucuna topladığında kalbime batan cam kırıklarını en çok o zaman sevdim seni...
Yüreğimi acıtan yara ellerindeydive sen yıldızıydın hayatımın!Bİr tren kazası bir teknolojik aksaklık.Bİrkaç yürek burkuntusu ve biz!En çokta biz yanmıştık o ateşte.Gözlerinin suyuyla kalbimin ateşini söndürdüğümde,boğazıma kadar gelen yapay hayatı içimden çıkarıp atıp!
Gözlerini yüreğime akıtıp perçinledikten sonra ruhlarımızı birbirine...En çok o zaman alıştım sevdamıza...
Ve ben Seni sana anlattım aslında dün anlamadın !
-Üşüyor musun ? -evet .Ne oldu ki ? -İçim çok üşüdü de.!
İşte sana o an anlatmıştım bizi!
Anladın değil mi ?