Adam, o günkü bütün konukları tek tek uğurladıktan sonra kapıyı kapattı. Kilitleri ve alarm sistemini kontrol etti, kimi ışıkları söndürdü ve ağır adımlarla saray gösterişindeki merdivenlere doğru yöneldi. Basamakları gün boyunun yorgunluğu ve ağırlıyla çıktı.

Üst katın geniş koridorlarının tam ortasında, merdivenin hemen karşısında, üstüne yaldızlı motifler, çeşitli armalar işlenerek süslenmiş, iki kanatlı yüksek kapının önünde durdu. İki yanda duran ortaçağ giysili muhafızlara başıyla selam vererek kapıyı açtı ve içeri girdi.

Geniş odada kraliçe vardı ve nerdeyse duvar kadar yüksek ve geniş şöminenin karşısındaki tahtında oturuyordu. Bir yanında gene ortaçağ giysili belli ki yüksek rütbeli bir subay, öte yanında da iki hizmetkar, ellerini saygı ile önlerinde kavuşturmuş bir halde ayakta duruyorlardı.

Adam, tahtın önüne doğru yaklaştı, ölçülü bir reverans yaptı ve sağ dizini yere dayayıp, göz-göze gelmemek için başını yerden kaldırmadan alabildiğine saygılı bir ses tonuyla:

-Majesteleri dedi, ne yazık ki bugünde bir haber alamadım, hiç haber yok.

Sonra yavaşça doğrulup, bakışlarını yerden kaldırmadan geri adımlarla kapıya doğru yürüdü ve dışarı çıktı. Muhafızlara baktı, onlara da başını iki yana sallayarak “bugün de bir haber olmadığını” belli etti ve geniş koridorda yürümeye başladı.

Evet bugün de bir haber yoktu.

Geniş koridorda kime rastladıysa hepsine ya karşılarında durarak ya da yanlarından geçerken hep aynı sözleri mırıldandı.

-Bugün de haber yok.

Sonra dar ve karanlık koridorlara geçti. Daha üst katlara çıktı. Bütün kapıları tek tek açıp içerde kim varsa ve bazılarına “nasılsınız bugün” diyerek kısaca hatır sorduktan sonra hep benzer cümleyi tekrarladı.

-Bugün de haber yok.

...

Adam odasına geldi, duvardaki apliklerin ışığını yaktı ve yarı loş aydınlıkta masasının başına geçip, çekmeceden günlüğünü çıkardı. Ve yazmaya başladı.

Canım…, bugün senin benden gidişinin üzerinden tam olarak ne kadar gün geçtiyse benim de bu “balmumu heykeller müzesi”ndeki görevime başlayalı tam olarak o kadar gün olmuş. Ve senden bugün de haber yok.


Cevat Çeştepe