Aynanın aksettiği hali düştü gözlerine...Nasılda zayıflamıştı!Gözlerinin etrafını çevrelemiş çizgilerin yorgunluğunu duydu içinde.İrkildi.Bu halkaların arasına hapsolmuş iki zeytin tanesinin çırpınışına kaptırdı kendini.Yazısına direnirmişçesine capcanlı ,dipdiriydiler işte.Acım kesmiyor onları;ışıkları sönmüyor;halen pak, temiz ,ışıl ışıl...Yüreğimi bile kandırıverdiler hemencecik,ümide küsmüş yüreğimi.Hüznün birikip kapladığı yüzüne aydınlık geldiği bir andı.Kendince gülümsedi.Saçlarını toplayıp ,düzeltmek istedi.Saçlarına bulaşan akların bağırışı bile ürkütmedi onu.Bugün yeni bir gün diyordu.İlerde herşey düzelecek, durulacak.Göreceksin, bitecek kızım bitecek...Saçlarını arkaya atmasıyla kaşının kenarındaki yara izi takıldı gözlerine.İçini burkan sıkıntının ellerine sinmiş gölgesi dökmüştü yüzüne doğru kapatmıştı bir anda.Yara izi görünmüyordu artık.Az birazdan yüreğinin çırpıntısını hissetmek istercesine bir aka bürünse hayatım diye düşündü.Oracığa sindi ;ışığını aynada bırakmış, aynada kalmamıştı artık.
Yorgunluğun yükünü tutmuş bakışlarına tezat içinin çırpıntısı durmuyordu.Nedenini anlamlandıramadığı kıpırtılar yüreğinde büyüyor adeta taşıyordu.Ak günün aydınlığını bekleyişin verdiği haz üşümeye yüz tutmuş bu yüreği bir parça ısıtsa da yaşadığı acı hayatın düşlerine karışıp dolanıyor; ümidinin ışıkları aklarına sönüyordu.
Bir mezarın suskunluğunu taşıyordu evi.Yaşadığı onlarca kavganın hıçkırıkları arasına hapsolmuş;utancını perdelerinin ardına gizlemişti.Başka evler yabancı olmuştu artık.Yardıma muhtaç bu yuvanın ötesindeydiler.
Kimseye diyemiyordu çare yoktu ki bitecekmiydi sanki bilseler karışsalar ne çare.Anası çok uğraşmış becerebilmişmiydi ki onlar uğraşsın ,karışsın. Kaldı dedi kendi kendine; sonra kalmaz dedi bir ses; burda kalmaz .Gözlerindeki fer aklaştı, ışıldadı bir an.yüreğinde bir his ,ümit dedi bu duygunun adına; o vardı ya o ;diri tutuyor beni ,yaşatıyor, acıma tuzak işte.Ümit adı; belki birgün aka karışır günlerim.
Dakikalar kocasının adımlarını ağır ağır çekerken içindeki ürpertinin sinsice tırmanıp büsbütün kaplamasıyla hayalini kurduğu ak günlerin ışıklarına dokunmak bir yana, yaklaşamıyordu bile.Kaçma isteği ve onu takip eden küçük bir sevinç dalgası esip geçti.Bir anlık nefese bir can veririm diyordu.O zaman neden bu acı yaşamın yükünü taşıyordu hala.Mutlu anların hasretine sığınmış küçük bir kız çocuğunun hıçkırıklarını hissetti o an.İçinden haykırdığı sessiz çığlığı gözlerinde birikip bir damla halinde can buluyor, sonrasında kuruyup gömülüyor ,gözlerinin ötesine geri dönüyordu.Ama susmuyordu ümidi, susmuyordu işte.
Ak günün adımları kocasının ayak seslerinin ürpertisini bir gölge gibi kapadı.Ruhu ak ışıkların serinliğini duyduğunda ise evi çok uzaklarda kalmıştı.